Test telefonu Samsung S6102 Galaxy Y Duoz

Za mniej niż 500 zł nabyć można smartfon o wyjątkowo długiej nazwie: Samsung S6102 Galaxy Y Duoz. "Duoz" w nazwie sugeruje, że telefon obsługuje dwie karty SIM (na innych rynkach jest to Duos). I rzeczywiście, pod baterią znajdziemy dwa gniazda na karty Mini-SIM, na dodatek każda z nich zalogować może się zarówno do sieci 2G, jak i 3G. Z kolei "Y(oung)" jasno wskazuje grupę docelową smartfonu, którą są ludzie młodzi. Za mniej niż 500 zł nabyć można smartfon o wyjątkowo długiej nazwie: Samsung S6102 Galaxy Y Duoz. "Duoz" w nazwie sugeruje, że telefon obsługuje dwie karty SIM (na innych rynkach jest to Duos). I rzeczywiście, pod baterią znajdziemy dwa gniazda na karty Mini-SIM, na dodatek każda z nich zalogować może się zarówno do sieci 2G, jak i 3G. Z kolei "Y(oung)" jasno wskazuje grupę docelową smartfonu, którą są ludzie młodzi. Dwa gniazda pozwalają na jednoczesne zainstalowanie w telefonie karty Aero2 z darmowym Internetem obok drugiej, służącej do rozmów i SMS-ów. Oczywiście to tylko jeden ze scenariuszy, bo zastosowań telefonu na dwie karty SIM można znaleźć znacznie więcej (np. zainstalowanie lokalnej karty SIM w czasie pobytu poza granicami kraju). S6102 to jednak docelowo przede wszystkim telefon "młodzieżowy". Musi więc sprawdzić się również w czasie odtwarzania i rejestrowania multimediów czy być w stanie uruchomić zabijające nudę gry. W tym ostatnim przeszkodzić może niezbyt wydajny procesor, jednak trudno też wymagać niewiadomo czego od jednego z najtańszych smarfonów na rynku. Wiemy już, że telefon jest tani, zobaczmy teraz jak jest z jego jakością. Zapraszam do lektury recenzji. Zestaw W malutkim pudełku znalazłem tylko telefon, baterię, jednoczęściową ładowarkę microUSB (dość powolną, zaledwie 0,55 A) i krótki przewód USB-microUSB. Zabrakło choćby najprostszych słuchawek, nie wspominając o karcie pamięci, która w przypadku zaledwie 512 MB pamięci ROM (dostępne 160 MB dla użytkownika) jest po prostu koniecznością. Przeglądając oferty telefonu w Internecie spotkać można zarówno zestawy pozbawione karty pamięci jak i wyposażone w kartę o pojemności 2 GB. Taka karta pozwoli przetrwać chwilę przed zakupem tej właściwej - za 50 zł bez problemu dostaniemy nośniki klasy dziesiątej o pojemności 16 GB. Obudowa - świetne materiały i tragiczny wyświetlacz Miałem w rękach wiele kilkukrotnie droższych telefonów Samsunga i innych producentów, które pod względem jakości wykonania nie miały szans równać się z S6102. Cały tył i częściowo boki urządzenia stanowi czarna klapka baterii, pokryta podobnym do gumy tworzywem i dość zgrabnie wyprofilowana. Matowa, gumowana powierzchnia wyjątkowo przyjemnie wtapia się w dłoń i dodaje pewności, że telefon nagle nie wyślizgnie nam się z ręki. Między pokrywą baterii a ramką wyświetlacza znalazł się gruby pasek plastiku, który swoim chromowaniem nawiązuje do wyższych modeli z linii Galaxy. 3,14-calowy wyświetlacz stanowi około 2/3 przedniego panelu. Tuż nad nim znajdziemy szczelinę głośnika słuchawki, a obok niej czujniki jasności otoczenia i zbliżania (brak kamerki do rozmów wideo). Natomiast poniżej wyświetlacza znajdują się dwa dotykowe przyciski funkcyjne: wróć i menu podręcznego oraz umieszczony między nimi przycisk Home. Na dole obudowy umieszczone zostały złącze microUSB i mikrofon, z lewej strony znajdziemy przyciski regulacji głośności i szczelinę zaczepu smyczy, ze strony prawej włącznik / przycisk blokady telefonu, a na górze gniazdo słuchawkowe typu JACK 3,5 mm. Tył smartfonu jest niemal gładki, za wyjątkiem otworu oczka aparatu fotograficznego 3,15 Mpix i podwójnej szczeliny głośnika zewnętrznego. Zdjęcie pokrywy baterii daje nam dostęp do gniazda kart microSD, a po wyjęciu litowo-jonowej baterii EB464358VU o pojemności 1300 mAh odsłaniają się nam dwa gniazda na duże, tradycyjne karty SIM (Mini-SIM). Całość ma masę 109 gramów i wymiary 109,8 x 60 x 12 mm, co czyni nowego Duoza smartfonem dość kompaktowym i w miarę lekkim. Spasowanie poszczególnych elementów obudowy jest wzorcowe, podobnie jak jakość użytych materiałów. Nic tu nie skrzypi, nie rusza się i póki telefon jest wyłączony aż trudno uwierzyć, że to "zabawka" za zaledwie 500 zł. Dobre pierwsze wrażenie skutecznie depcze zastosowany w telefonie wyświetlacz… 3,14-calowy ekran telefonu ma rozdzielczość 240 x 320 pikseli, a więc zdecydowanie za małą dla tej wielkości wyświetlacza. Warto przypomnieć, że pierwotnym minimum Androida była rozdzielczość HVGA (320 x 480 pikseli), a decyzja Google’a o obsłudze niższych rozdzielczości została bardzo chłodno odebrana przez rynek. System uszyty pod wyższą rozdzielczość wyglądał w QVGA czy WQVGA źle, do tego dochodziła niekompatybilność części aplikacji. Teraz ze zgodnością programów już źle nie jest, wciąż jednak gęstość upakowania pikseli rzędu 127 punktów na cal sprawia, że menu wygląda nie jak Android, lecz jego niezbyt zgrabna karykatura. Wszystkie czcionki, tapety czy ikony są dużo mniej wyraźne niż na telefonach z ekranami choćby HVGA. Jeśli już ktoś przyzwyczaił się do Androida w wyższej rozdzielczości, czeka go ciągła irytacja. Na domiar złego, ekran ma koszmarnie niskie kąty widzenia, przez co obraz stale mieni się podczas typowego użytkowania. Wystarczy zmienić kąt patrzenia o zaledwie kilka stopni by tapeta zmieniła kolorystykę i jasność. Mimo szczerych chęci, do tej "funkcji" przyzwyczaić się w czasie testów nie byłem w stanie. Właściwie jedyną zaletą wyświetlacza jest jego jasność (ponad 500 nitów), dzięki czemu ekran jest czytelny również poza pomieszczeniami. Odwzorowanie kolorów, kontrast i jakość czerni nie przekonają nawet mało wymagających użytkowników. Bateria W ostatnich, wielkoekranowych smartfonach bateria o pojemności 1300 mAh byłaby (łagodnie mówiąc) nieporozumieniem. Jeśli jednak zamiast czterech rdzeni zastosujemy tylko jeden oraz nie napompujemy ekranu nadmierną liczbą pikseli i przekątną, to prądu wystarczy spokojnie nawet na dwie karty SIM. Przy dwóch aktywnych numerach, z włączoną synchronizacją poczty e-mail (3G + Wi-Fi) i godziną rozmów dziennie nie udało mi się zejść poniżej wyniku 2 dni pracy na pojedynczym ładowaniu. Wyłączając łączność 3G (aktywne Wi-Fi), uzyskać można 3-4 dni pracy na dwóch kartach. Na jednej karcie osiągałem wyniki rzędu 5 dniu pracy. Jeśli telefon służyć ma nam przede wszystkim do dzwonienia, Duoz może okazać się prawdziwym strzałem w dziesiątkę. Podstawowe funkcje telefoniczne razy dwa Najważniejszą w przypadku telefonów Dual SIM jest kwestia zachowywania się urządzenia gdy w czasie rozmowy ktoś próbuje do nas dodzwonić się na drugi z numerów. W przeciwieństwie do tanich Nokii, Samsung stanął na wysokości zadania i mamy kilka wariantów do wyboru. Możemy w dowolnej chwili włączać i wyłączać poszczególne karty SIM, jak i też ustanowić by obie były aktywne. Da się ustawić która z kart ma służyć do transmisji danych oraz czy połączenie z Internetem ma być przerywane w razie nadchodzącego połączenia. Jeśli ustawimy ciągłość transmisji, nadchodzące połączenie automatycznie zostanie przekierowane na drugi z posiadanych numerów. Ustawienia przekierowań dostępne są również gdy nie interesuje nas transmisja danych. Gdy rozmawiamy za pomocą karty SIM nr 1, a ktoś próbuje się z nami połączyć na kartę SIM nr 2, rozmowa może zostać automatycznie przekierowana na pierwszą z kart i usłyszymy sygnał połączenia oczekującego. W razie wyłączonych połączeń oczekujących, rozmówca usłyszy sygnał zajętości. Reguła ta może być ustawiona tylko w jednym kierunku (SIM1 przekierowana do SIM2 lub SIM2 do SIM1), jak i też być aktywna w obu kierunkach (uwaga, przekierowania połączeń są w Polsce z reguły płatne i nie zawsze dostępne w taryfach prepaid). W czasie testów nie miałem problemów ani ze słyszalnością rozmówcy (w obu kierunkach), ani z jakością samych rozmów. Specjalnych zastrzeżeń nie budziła też głośność dzwonków. Zasięg telefonu dla obu kart SIM jest bardzo dobry, warto jednak nadmienić, że tylko jedna z kart może w danej chwili być zalogowana do nadajnika 3G. Nie ma przy tym konieczności przekładania kart. Poprzez menu telefonu szybko ustalamy, która z kart SIM ma działać w trybie 2G/3G, a która tylko w 2G. Da się też ustawić by oba numery logowały się tylko do nadajników 2G - wskazywany przez Androida stan zasięgu 2G jest w tym trybie identyczny dla obu kart. Nim otworzymy książkę telefoniczną czy ostatnie połączenia w menu telefonu, warto zerknąć na górną belkę ekranową. Wyświetla się tam niebieska ikonka karty SIM z numerem 1 lub 2. Jeśli nie chcemy zadzwonić z aktualnie wybranego numeru, należy zsunąć belkę i dotknąć ikony drugiego numeru. To samo dotyczy wysyłania SMS-ów. Nic nie stoi na przeszkodzie by tą metodą numer zmienić już w aplikacji wiadomości czy telefonicznej. Zarówno historia połączeń, jak i czaty SMS-owe mają oznaczenia wskazujące, z którego numeru lub na który numer dokonane zostało połączenie czy też wysłany został SMS. Ułatwia to połapanie się w całym tym naszym dualsimowym bałaganie. Wiadomości przyjdzie nam pisać na ekranowej klawiaturze QWERTY, która działa zarówno w trybie pionowym, jak i poziomym. Jeśli miejsca dla naszych kciuków będzie za mało, dostępny jest też tryb numeryczny ze słownikiem T9 oraz dwa warianty pól pisma ręcznego (raczej ciekawostka). Mimo niezbyt dużego jak na obecne standardy ekranu, wiadomości pisze się bardzo szybko nawet na pionowej klawiaturze QWERTY. A to za sprawą dobrego panelu dotykowego i sprawnie działającej funkcji automatycznej korekty pisowni. Nie zabrakło rzecz jasna klienta pocztowego (jeden do Gmaila, drugi do pozostałych kont), który radzi sobie z wyświetlaniem PDF-ów czy dokumentów w formatach MS Office. Do otwierania załączników służy Polaris Viewer 3.0 - jak sama nazwa wskazuje, umożliwia on jedynie podgląd, bez opcji tworzenia czy edycji plików. Interfejs i wydajność Sercem Galaxy Y Duoz jest jednordzeniowy procesor Broadcom BCM21553 taktowany zegarem 832 MHz (ARMv6). Po skonsumowaniu części pamięci przez zintegrowany chip graficzny, z 384 MB pamięci RAM dla systemu zostaje zaledwie 290 MB. Android 2.3.6 Gingerbread przy dwóch aktywnych kartach SIM pochłania z tego połowę i na uruchamianie aplikacji zostają nam około 144 megabajty. Z jednej strony nie jest to zbyt wiele i warto zachować umiar instalując pracujące stale w tle aplikacje, z drugiej zaś menu telefonu nie jest jakieś przesadnie ospałe. Owszem, nie należy spodziewać się tu wydajności rodem z 4-rdzeniowych highendów, ale niejeden HTC z zasobożerną nakładką Sense i większą ilością pamięci RAM pracuje znacznie wolniej. TouchWiz obchodzi się z pamięcią Galaxy Y Duoz dość łagodnie i pod względem wydajności smartfon nie irytował mnie zbyt często podczas testów. Oprócz opisanych wyżej różnic wynikających z obsługi dwóch gniazd SIM, jakichś istotnych nowinek związanych z interfejsem w testowanym smartfonie nie uświadczymy. Bardziej doszukać można się cięć względem droższych modeli Samsunga i np. w menu znajdziemy tylko 17 rodzajów widżetów. Praca możliwa jest na maksymalnie siedmiu pulpitach, które w razie potrzeby zredukować można do np. jednego, jak i też zasypać skrótami do aplikacji i widżetami. Górna belka systemowa uzbrojona została w pasek włączników: Wi-Fi, Bluetooth, GPS, Dźwięk i Automatyczny obrót. Dodatkowy widżet ekranowy dubluje trzy pierwsze funkcje, dodaje jednak przydatny włącznik synchronizacji danych oraz trzy poziomy jasności wyświetlacza. Ze zdziwieniem przyjąłem brak funkcji stopera i minutnika. Nie zabrakło natomiast rozbudowanego (i co istotne skutecznego) budzika. Łączność, przeglądanie Internetu i GPS Oprócz łączności 2G ze wsparciem dla EDGE na obu kartach SIM, jedna z kart może zostać podpięta do modułu łączności 3G, umożliwiającego pobieranie danych w standardzie HSDPA z prędkością do 7,2 Mb/s. Nie mogło rzecz jasna zabraknąć modułu Wi-Fi, który pracuje w standardach "b", "g" i "n", a do tego oferuje funkcję mobilnego hotspotu. Dostajemy też Bluetooth 3.0 i USB 2.0, na których standardy komunikacyjne Duoza kończą się. Przeglądanie Internetu na ekranie o rozdzielczości 240 x 320 pikseli było dla mnie początkowo przedsięwzięciem dosyć karkołomnym, z racji przesiadki z ekranów o sześć i więcej razy większej rozdzielczości. Nawet jednak na takim ekranie, z Internetu korzysta się o niebo lepiej niż na telefonach z Symbianem. Po wczytaniu strony nawigacja po niej jest błyskawiczna, szybko działają też gesty multitouch pozwalające na sprawne powiększanie interesujących fragmentów strony. Rozdzielczości brakuje by wykadrować kolumnę tekstu do szerokości ekranu - praca w trybie poziomym zwykle problem ten rozwiązuje. Popularne serwisy uzbrojone w wersję mobilną witryny działają idealnie. Nie nacieszymy się natomiast witrynami typu Demotywatory - drobne napisy są nieczytelne, a po powiększeniu ich trzeba błądzić palcem po zdjęciu by w pełni odebrać kontekst - taka zabawa dla wytrwałych. Skromny aparat fotograficzny 3,14 Mpix nie jest w obecnych czasach żadnym wyczynem. Szczególnie, że producent zapomniał zarówno o lampie błyskowej, jak i o funkcji autofocus. Trybu makro nie ma, ale z odległości około 50 cm da się z sukcesem zrobić czytelne zdjęcie dokumentu. Zdecydowanie nie jest to jednak smartfon, który pozwoli na szybkie i pewne kopiowanie dokumentów w warunkach terenowych. Robienie zdjęć zdecydowanie uprzyjemnia ergonomiczny interfejs aparatu. Przyciski ekranowe są duże, więc operuje się nimi bardzo pewnie. Po lewej stronie wyświetlacza znajdziemy tryb fotografowania (do wyboru: Jedno zdjęcie, Detekcja uśmiechu i Panorama), aż 11 scenerii, ręczną korektę ekspozycji i skrót do pełnych ustawień. Tych ostatnich dużo nie jest, zmienimy w nich rozdzielczość zdjęć, ustalimy balans bieli, włączymy samowyzwalacz, linie pomocnicze czy geotagging oraz ustalimy jakość zdjęcia. Po prawej stronie ekranu znajdziemy natomiast przełącznik foto-wideo, spust aparatu i skrót do ostatnio wykonanych zdjęć. Mimo braku funkcji autofocus, da się Duozem uzyskać przyzwoitej jakości zdjęcia. Przy dobrych warunkach oświetleniowych udaje się zrobić nieporuszone ujęcia z ilością detali wystarczającą do tego by za nasz telefon nie trzeba było się wstydzić. Mechanizmy odszumiania są może trochę za ostre, a zimna kolorystyka ujmuje ujęciom uroku, ale widywałem już dużo gorsze zdjęcia z droższych niż Galaxy Y Duoz smartfonów. Kompletnie rozczarowuje tryb wideo. O ile z interfejsem jest wszystko w porządku, to już maksymalna jakość filmów jest wielkim nieporozumieniem. Rozdzielczość QVGA (240 x 320 pikseli) 24 klatkach na sekundę nadaje się co najwyżej do odtwarzania na ekranie telefonu. A i tu producent nie uraczy nas akceptowalnym poziomem rejestrowanych detali. Rozumiem, że od taniego smartfonu trudno jest wymagać nagrywania w HD czy tym bardziej w FullHD, ale czterokrotnie wyższa rozdzielczość, czyli VGA to w moim odczuciu minimum by traktować funkcję wideo poważnie. Multimedia Podobnie jak nie da się nagrywać filmów o rozdzielczości wyższej niż QVGA, tak i też nie da się plików wyższej jakości odtwarzać. Próżno też w standardzie szukać poprawnej obsługi kodeków innych niż MP4 i 3GP. Po doinstalowaniu MX Playera sytuacja poprawia się nieco. Wybrane pliki DivX i XviD zaczynają działać. Da się uruchomić mocno klatkujące się filmy jakości HD, problemy z płynnością dotyczą też większości filmów jakości SD (480 linii obrazu). Czasem film zadziała idealnie, innym razem w ogóle się nie wczyta - ruletka. Krótko mówiąc, bez uprzedniej konwersji filmu do QVGA, lepiej nie zabierać się do oglądania. TouchWizowy odtwarzacz muzyczny to z kolei strzał w dziesiątkę. Szybki, przejrzysty interfejs, z dodatkowymi schematami equalizera czy nawet symulacją dźwięku przestrzennego daje się lubić. Zminimalizowanym odtwarzaczem da się sterować za pośrednictwem górnej belki systemowej. Zabrakło niestety kontrolek odtwarzacza na ekranie blokady i ręczna zmiana utworu każdorazowo wiązała się będzie z uprzednim odblokowaniem telefonu i przejściem do aplikacji. Jak na tak tani smartfon, Samsung s6102 bardzo pozytywnie zaskakuje jakością dźwięku, która nie odbiega znacząco od innych urządzeń z rodziny Galaxy. Wielka więc szkoda, że producent nie dokłada do zestawu słuchawek. Odtwarzacz muzyczny uzupełnia aplikacja radia FM, z trybem odtwarzania na głośniku i pamięcią na cztery ulubione stacje. Jak w większości telefonów, radia posłuchamy dopiero po podpięciu słuchawek pełniących przy okazji funkcję anteny. Możemy zapomnieć o najnowszych grach 3D. Zabraknie na nie mocy obliczeniowej oraz rozdzielczości ekranu i nie pojawią się one w spersonalizowanej pod kątem Duoza wersji Google Play. Na płynnie działające gry typu Angry Birds jednak liczyć możemy. Co ciekawe, w benchmarkach Samsung Galaxy Young Duoz S6102 wypada lepiej niż popularny Samsung Galaxy Ace. W tym ostatnim zastosowana została jednak bardziej standardowa dla Androida rozdzielczość ekranu (320 x 480), więc problemy z kompatybilnością aplikacji są mniejsze. Podsumowanie Samsung S6102 Galaxy Y Duoz jest niezawodnym kompanem w sytuacji gdy telefony urywają się, a od najbliżej okazji naładowania baterii dzielą nas godziny czy nawet dni. Samsung był jednym z pierwszych dużych producentów, którzy zaoferowali telefony na dwie karty SIM. Spore doświadczenie koreańskiego koncernu bardzo pozytywnie odbiło się na liczbie opcji konfiguracyjnych. Duoz pokazuje, że praca z dwiema aktywnymi kartami SIM może być bardzo wygodna, a przy okazji nie musi oznaczać codziennego ładowania baterii i pozbycia się namiastki funkcji smartfonu. No właśnie... Namiastki. Choć Duoz pod względem wydajności nie odbiega od popularnego modelu Galaxy Ace, to jednak zastosowanie ekranu QVGA nie dość, że psuje wygląd aplikacji, to jeszcze ogranicza kompatybilność z dodatkowymi programami dostępnymi w Google Play. Nieco na wyrost Samsung umieścił też w nazwie telefonu słowo "Young". Słaby aparat fotograficzny, nagrywanie filmów jedynie jakości QVGA, obsługa tylko prostych graficznie gier czy konieczność konwertowania filmów przed ich uruchomieniem skutecznie odstraszą świadomych swoich potrzeb, młodych użytkowników. Na osłodę dodać należy, że z jakością dźwięku jest z kolei bardzo dobrze. Komu więc warto telefon polecić? Przede wszystkim gadułom, ale też osobom, którym zależy na niewielkim, dobrze wykonanym smartfonie, który docelowo zastąpić ma dwa telefony. Android w Duozie to właściwie tylko dodatek - ten telefon służyć ma przede wszystkim do dzwonienia. Moja subiektywna ocena telefonu to 5/10. Wady: - ubogi zestaw (brak słuchawek, dodatkowej karty pamięci) - za niska na potrzeby Androida rozdzielczość obrazu - bardzo słabe kąty widzenia ekranu - niska wydajność - brak funkcji autofocus w aparacie fotograficznym - nagrywanie filmów tylko QVGA - problemy z odtwarzaniem filmów Zalety: - długi czas pracy - dobry zasięg - rozbudowane opcje pracy na dwóch kartach SIM - dostępna łączność 3G - wysoka jakość obudowy - dobra jak na tę półkę cenową jakość dźwięku Przykładowy plik wideo nagrany telefonem Samsung S6102 Galaxy Y Duos (plik .mp4; 3,5 MB). Zdjęcia wykonane aparatem wbudowanym w telefon: