Szukacie najlepszej planszówki dla dwóch graczy? To się doskonale składa, bo przygotowaliśmy dla Was kilka propozycji!
Co można robić w dwie osoby? Można porozmawiać, obejrzeć jakiś film albo wyskoczyć na kebsa. Można też razem pograć w gry planszowe i – jak pewnie zdradził już tytuł artykułu – ze swojej strony właśnie ten ostatni sposób spędzania czasu najmocniej polecam.
Ale czego tu nie polecać? Planszówki to w końcu świetny sposób na spędzanie razem czasu – i to niezależnie od tego, w jak dużym gronie się spotykamy. Ale w co grać, kiedy do stołu siadają dokładnie dwie osoby? Cieszę się, że pytacie! Tak się składa, że mam dla Was kilka świetnych propozycji.
Nawet jeśli nie grywacie w planszówki, istnieje duża szansa, że słyszeliście o Tajniakach. To popularna gra imprezowa, w której dwie drużyny rywalizują, by jak najszybciej odkryć, pod jakimi pseudonimami ukrywają się ich agenci.
Nie jest to takie proste, bo lokalizację agentów na planszy zna tylko jeden z graczy i choć może się on porozumiewać z resztą zespołu, to musi to robić w bardzo określony sposób. W każdej turze może udzielić tylko jednej wskazówki, posługując się jednym wyrazem oraz liczbą, wskazującą na liczbę agentów, do których ten wyraz się odnosi.
W zgranej ekipie ten prosty mechanizm działa rewelacyjnie. Szukanie wyrazów, które pozwolą połączyć serię na pozór kompletnie niezwiązanych ze sobą słów, to gwarancja dobrej zabawy i powód licznych wybuchów śmiechu. Nic dziwnego, że gra okazała się takim hitem. Ale jak się okazuje, wystarczy kilka drobnych modyfikacji i Tajniacy mogą być także doskonałą grą dwuosobową.
Tajniacy Duet w swoich założeniach nie różnią się znacząco od swojego imprezowego pierwowzoru. Najważniejsza zmiana to taka, że zamiast rywalizować, będziemy z drugim graczem współpracować, by wspólnymi siłami odnaleźć agentów. W tym celu będziemy na zmianę udzielali sobie wskazówek i kombinowali, co do jasnej Anielki miał na myśli nasz partner, mówiąc „PIZZA TRZY”.
Dla kogo?
Dla miłośników gier słownych z awersją do skomplikowanych zasad.
Nie znam chyba drugiej gry, która byłaby tak zdradliwa, jak Calico. Nie dajcie się zwieść słodkiej okładce! To wymagająca gra logiczna, przy której rozbolą Was szare komórki i wyczerpiecie cały swój arsenał przekleństw… tylko po to, by po skończeniu jednej partii zaraz zasiąść do kolejnej.
W teorii Calico to gra o szyciu kołderek dla kotków. W praktyce to logiczna układanka, w której będziemy się starali układać heksagonalne płytki w taki sposób, by zrealizować jeden z kilku celów, za które na koniec gry dostaniemy punkty. Proste? Na pierwszy rzut oka być może tak. Szybko jednak odkryjemy, że zrealizowanie wszystkich zadań graniczy z cudem, a ciągle kurcząca się pula dostępnych opcji prędzej czy później zmusi nas do podejmowania trudnych decyzji.
Jeśli lubicie gry logiczne, na pewno pokochacie Calico. To tytuł, który mimo prostych reguł potrafi wymęczyć szare komórki. Jednocześnie kusi niesamowicie wręcz urokliwą oprawą graficzną. W końcu co może być słodsze od słodkich futrzastych kotów? Nic. Koty są najlepsze.
Dla kogo?
Dla miłośników kotów, którzy lubią wysilić szare komórki.
Czy jest na świecie bardziej romantyczne miasto od Paryża? Oczywiście, że nie (fani Wenecji, proszę nie gwizdać!). Gra Paryż: Miasto Świateł daje nam namiastkę paryskiej atmosfery w naszym własnym domu.
Paryż: Miasto Świateł to kolejna w niniejszym zestawieniu gra logiczna. To, co ją wyróżnia, to to, że rozgrywka dzieli się na dwie niezależne fazy. W pierwszej będziemy układali kafelki, które wytyczą obszar gry nasz i naszego przeciwnika. Druga faza polega natomiast na stawianiu budynków, które finalnie przyniosą nam punkty. No chyba że nie znajdziemy na nie miejsca – wtedy też dostaniemy za nie punkty, ale ujemne.
Gdzie jest haczyk? Budynki możemy stawiać wyłącznie na polach w naszym kolorze lub polach neutralnych, o czym z kolei decyduje układ kafelków z pierwszej fazy. Czyni to z Paryża: Miasta Świateł niecodzienną łamigłówkę przestrzenną. Liczy się nie tylko to, co tu i teraz, ale trzeba planować z wyprzedzeniem. W innym przypadku nie uda nam się podjąć skutecznej rywalizacji z przeciwnikiem.
No i co by nie mówić – jak na abstrakt logiczny gra ocieka wręcz klimatem. Począwszy od okładki, poprzez instrukcję stylizowaną na gazetę z końca XIX wieku, aż po pocztówki z epoki, które symbolizują specjalne bonusy. Jeśli kiedykolwiek marzyliście o wieczornym spacerze pod Wieżą Eiffle’a, Paryż: Miasto Świateł z pewnością Was oczaruje.
Dla kogo?
Dla fanów łamigłówek, którym marzy się romantyczny spacer po Polach Elizejskich.
Gry planszowe to nie tylko rywalizacja o to, komu uda się zdobyć jak najwięcej punktów. W wielu z nich będziemy współpracować, by razem osiągnąć wspólny cel. Możemy na przykład razem walczyć z zagrażającą ludzkości śmiertelną pandemią, jednak chyba trochę za mało w tym eskapizmu. Właśnie dlatego polecam rzucić okiem na Pandemic: Czas Cthulhu, gdzie przyjdzie nam ratować świat przed czymś troszkę mniej przerażającym: Wielkimi Przedwiecznymi, których przebudzenie ściągnie na ludzkość chaos, szaleństwo i zagładę.
Pandemic: Czas Cthulhu to jedna z ciekawszych odsłon kultowej serii Pandemic, gdzie wspólnymi siłami będziemy starali się zwalczać wybuchające na planszy kryzysy – w tym przypadku symbolizowane przez kultystów i groźne potwory. W tym celu będziemy poruszali się po mapie i zagrywali karty. Sęk jednak w tym, że obszar gry jest duży, a my malutcy. Kluczowa okaże się więc współpraca z naszymi współgraczami oraz efektywne wykorzystywanie umiejętności postaci, w które przyszło nam się wcielić.
Pandemic: Czas Cthulhu to doskonałe wprowadzenie do świata gier kooperacyjnych. Warto się nią zainteresować, jeśli szukamy tytułu, w którym zamiast rywalizować możemy ze sobą po prostu współpracować. Albo po prostu lubimy horrory i twórczość H. P. Lovecrafta.
Dla kogo?
Dla fanów horrorów, którzy kiepsko znoszą rywalizację.
Czego potrzeba, by stworzyć imperium? Wystarczą dwie osoby, kilkadziesiąt kart i trochę miejsca na stole. W każdym razie tak to wygląda w jednej z lepszych gier dwuosobowych ostatniej dekady: 7 Cudów Świata: Pojedynek.
W 7 Cudów Świata: Pojedynek wcielamy się w przywódców rywalizujących ze sobą starożytnych nacji. W toku rozgrywki będziemy starali się zdominować naszego przeciwnika ekonomicznie, kulturowo, naukowo oraz militarnie. Jak? Zagrywając odpowiednie karty z ułożonej pośrodku stołu struktury.
Ten niecodzienny mechanizm zagrywania kart jest zresztą jedną z mocniejszych stron tytułu. Przez niemal całą rozgrywkę wiemy, do jakich akcji będzie miał dostęp nasz rywal, więc będziemy starali się tak balansować, by utrudnić mu zdobycie tych najbardziej wartościowych. Nadaje to zabawie bardzo fajną dynamikę, zmuszając nas do ciągłego szukania luk w obronie przeciwnika i decydowania, co możemy oddać, a co koniecznie chcemy zagarnąć dla siebie.
Ale to bynajmniej nie z powodu tej mechaniki tak mocno 7 Cudów Świata: Pojedynek rekomenduje. Oj nie! Zamiast tego polecam go, bo to gra, która chyba jako jedyna w tak małej, zgrabnej formie daje nam poczucie budowania imperium i rozwijania naszej własnej, małej cywilizacji.
Dla kogo?
Dla fanów gier strategicznych, którzy szukają idealnego tytułu dla dwóch osób.
Zobacz: Patchwork, czyli najlepszy Tetris od czasów Tetrisa
Zobacz: Też możesz być jak Elon Musk! - Terraformacja Marsa: Ekspedycja Ares
Zobacz: Wsiąść do Pociągu: Kraje Północy - najlepsza planszówka na zimę?
Źródło zdjęć: własne, Ksenia Shestakova / Shutterstock.com
Źródło tekstu: własne
