Podobno rozmiar nie jest najważniejszy. Ale co jeśli długość organu może zapewnić przetrwanie? A przy okazji jest także najprawdopodobniej obejściem swego rodzaju genetycznej blokady.
Tanystrof to gad, który żył w okresie triasu około 240 milionów lat temu – również na terenie współczesnej Polski (skamieniałości znaleziono m.in. w Miedarach w woj. śląskim). Osiągał nawet 6 metrów długości i najprawdopodobniej żył w środowisku wodnym. To co wyróżniało go spośród reszty jemu podobnych to jego ekstremalnie długa szyja, która jednak składała się raptem z trzynastu kręgów. Dla porównania - odcinek szyjny w kręgosłupie człowieka składa się z siedmiu takich elementów. W przypadku Tanystrofa mowa jednak o łącznej długości do nawet trzech metrów dla całego fragmentu (około połowy jego ciała)!
Długoszyjność wśród gadów nie była w dawnych czasach czymś niezwykłym. Zazwyczaj cecha ta przekładała się jednak na większą liczbę kręgów szyjnych. Ale nie u tanystrofa – wykazał zespół naukowców, w wśród których znajdują się paleontolodzy z Uniwersytetu Warszawskiego. Publikacja na ten temat ukazała się właśnie na łamach czasopisma „Royal Society Open Science”.
Naukowcy wykazali tam, że wspomniany gad nie mógł zwiększyć liczby swoich kręgów, a długa szyja w tamtych czasach była bardzo przydatna, choćby do zdobywania oddalonego pożywienia. Dlatego tanystrof w ramach ewolucji wydłużył już te istniejące kręgi szyjne, osiągając przy tym proporcje niespotykane u innych zwierząt. Jak tłumaczył w rozmowie z portalem naukawpolsce.pl autor publikacji, Adam Rytel, doktorant Instytutu Paleobiologii PAN, poza samym wydłużeniem kręgów szyjnych nastąpiło także przesunięcie kręgów grzbietowych do odcinka szyjnego kręgosłupa.
Same tanystrofy to krewni przodków takich zwierząt jak krokodule, dinozaury, a nawet ptaki. Dorosłe osobniki, w zależności od gatunku, mogły osiągać od 1,5 do ponad 6 metrów długości. Długa szyja była im natomiast najprawdopodobniej potrzebna, by niepostrzeżenie zbliżyć się do ofiary.
Źródło zdjęć: Shutterstock, photolin
Źródło tekstu: naukawpolsce.pl, PAP
