Test telefonu LG G4

Wracając jeszcze do designu, boki telefonu wykonane zostały z plastiku jedynie udającego metal. Tworzywo to jest twarde, błyszczące i nieco tłuste w dotyku. Szczęśliwie zastosowany plastik nie ma tendencji do zbierania rys, ale warto pomyśleć o przejściu na metalowe ramki obecne u konkurentów. Na dole telefonu znajdziemy złącze ładowania, gniazdo słuchawkowe i mikrofon, a na górze dodatkowy mikrofon i diodę podczerwieni. Lewa i prawa strona są gładkie. Z tyłu doszukamy się szczeliny głośnika, włącznika, przycisków regulacji głośności, laserowego autofocusu, obiektywu aparatu, pojedynczej diodowej lampy i towarzyszącego jej czujnika spektrum kolorów. Przez środek skórzanej pokrywy biegnie eleganckie szycie.

Przedni panel nie ma żadnych przycisków. Zdecydowaną jego większość stanowi 5,5-calowy ekran, ponad którym znajdziemy oko kamerki 8 Mpix, maskownicę głośnika słuchawki, ledwo widoczne czujniki jasności otoczenia i zbliżania oraz niewielką diodę powiadomień.

Warto nadmienić, że nieco naokoło zrealizowana została funkcja bezprzewodowego ładowania - pomimo pękatej obudowy, wymaga etui zastępującego pokrywę akumulatora. Samsung jakimś cudem upchnął tę funkcję do znacznie smuklejszej obudowy S6 i S6 Edge. Już po krótkim czasie testów zauważyłem, że w okolicy zatrzasków obudowa lubi sobie czasem zaskrzypieć.

Wyświetlacz

Do LG G4 trafił 5,5-calowy, lekko wklęsły (znacznie mniej niż w G Flex2) ekran IPS LCD o rozdzielczości 2560 x 1440 pikseli. LG ochrzcił swój ekran jako IPS Quantum Display, a dzięki technologii In-cell Touch mieliśmy dostać doskonałą widoczność poza pomieszczeniami i lepszą reakcję na dotyk. Tajemniczo brzmiące nazwy to nie tylko marketing. Względem ekranu w LG G3 jest kolosalna różnica na plus, a już tam było przecież nieźle. Niski poziom odblasków, w połączeniu z bardzo wysokim kontrastem i jasnością stawiają ekran nowego LG wśród najlepszych do tej pory wyprodukowanych. Jednocześnie producent postawił na kompromis, który godzi interesy zarówno osób lubiących japoński chłód, jak i samsungową ciepłotę. Zamiast żółtawej bieli Samsunga (około 6 tys. K) i niebieskawej u Sony (10 tys. K), dostajemy pośrednie 8 tys. stopni Kelwina. Wygląda to lepiej niż dobrze i w bezpośrednim porównaniu z konkurentami - chyba najnaturalniej.