Szkoda, że ekranik jest taki mały, bez problemu powinien zmieścić się większy - nie wiadomo jednak o ile zwiększyłyby się wtedy koszty produkcji.
Menu - po wielu próbach Motoroli w końcu udało się wypracować estetyczny i przyjazny szablon. Główne menu to 9 ikon, a po ich wybraniu kolejne to standardowa lista funkcji. Ustawić można własny wygaszacz ekranu, ekran powitalny i pożegnalny, a także motyw menu.
Do poruszania po menu służy 4-ro kierunkowy klawisz, który w stanie czuwania może mieć przypisane 4 różne skróty do najczęściej używanych funkcji (nie licząc 2 klawiszy funkcyjnych, które też mogą uaktywniać wybrane pozycje menu). To samo można zrobić ze wszystkimi 9 klawiszami cyfrowymi. Sumarycznie daje to szybki dostęp do 15 funkcji – na upartego możnaby w sumie nigdy nie wchodzić do „zwykłego” menu.
Klawiatura ma dobrze wyczuwalny moment działania i przyjemnie się z niej korzysta. Oprócz wspomnianego 4-kierunkowego klawisza nawigacyjnego i 2 klawiszy funkcyjnych jest jeszcze klawisz dostępu do menu bądź opcji (umieszczony trochę za blisko zawiasu klapki, przez co jest nienajlepiej dostępny) oraz klawisz po środku 4-kierunkowego (potwierdzający wybraną funkcję).
Motorola V220 wyposażona jest w 1,8 MB pamięci przydzielanej dynamicznie między wpisy książki adresowej, wiadomości, aplety Java, itp.
Książka adresowa, oprócz miejsca na karcie SIM, obsługuje także 500 wpisów w pamięci aparatu. Każdej pozycji można dodać wiele numerów telefonów zapisując je pod pozycjami: praca, dom, główny, faks, pager czy komórka. Każdemu wpisowi z pamięci telefonu można przypisać zdjęcie pokazywane podczas nadchodzącego połączenia, a 25-ciu pozycjom można przypisać nad wyraz sprawnie działające etykiety głosowe. Wadą jest to, że telefon nie udostępnia żadnych grup i w mało przejrzysty sposób informuje o wielkości zajętej już pamięci. Zaletą zaś jest to, że poszczególnym numerom (ale tylko z tych zapisanych w pamięci telefonu) można przypisać indywidualny dźwięk dzwonka.
