W Iraku komórki pozwalają powiadamiać rodziny, że jest się zdrowym i całym, ostrzegać przed korkami w miejscach zamachu lub prosić o pomoc. Nic dziwnego, że liczba abonentów telefonii komórkowej osiągnęła w Iraku 7,1 miliona, wobec 1,4 mln dwa lata temu, przy 26-27 milionach mieszkańców.
Sklepy z telefonami komórkowymi - jedyne lokale w stolicy, w których dziś panuje tłok, sprzedają specjalne miniaturowe płyty kompaktowe z dzwonkami (cena to równowartość 6 zł za płytę). Wspaniale sprzedają się broszurki z wyborem krótkich dowcipów napisanych specjalnie z myślą rozsyłaniu ich w postaci SMS-ów.
W jednym z najczęściej słyszanych dzwonków, ktoś naśladujący głos Saddama Husajna rapuje na melodię piosenki Gangsta's Paradise amerykańskiego muzyka hip-hopowego Coolio: Jestem Saddam/ Bomby nie mam/ Bush chce mnie kopnąć/ Nie wiem dlaczego.... Piosenka kończy się słowami: Moje dni są policzone i przyjdzie mi umrzeć/ Do szczęścia potrzeba mi tylko frytek z chili, a chór krzyczy: Żegnaj na zawsze, niech Bóg cię przeklnie.
Z dzwonkowym Saddamem rywalizuje iracki gwiazdor muzyki pop Hosam ar-Rasam śpiewający piosenkę Mamo, ukąsił mnie skorpion. Jej zmysłowy tekst rzuca wyzwanie tradycyjnemu konserwatyzmowi w Iraku - mówi o ustach dziewczyny i perfumach, od których żyje się dłużej.
Niektórzy Irakijczycy posługują się komórkami, by sygnalizować swoje sympatie polityczne. Jedni wgrywają dzwonki z melodią Mawtini (Mój kraj), hymnu narodowego z czasów przedsaddamowskich. Inni wolą dżingle śpiewane podobno przez członków szyickiej Armii Mahdiego, milicji podporządkowanej radykalnemu duchownemu Muktadzie as-Sadrowi.
Źródło tekstu: gazeta.pl
