Samsung Galaxy Note20 Ultra pracuje pod kontrolą systemu Android 10 z interfejsem One UI 2.5. To najnowsza wersja tego interfejsu, która przynosi między innymi ulepszone funkcje aparatu fotograficznego, poprawiony notes (Notatki Samsung) oraz – w końcu – bezprzewodowy tryb DeX.
Tak dla przypomnienia – Samsung Dex to funkcja, która pozwala podłączyć flagowy smartfon do zewnętrznego ekranu, dzięki czemu otrzymujemy namiastkę komputera stacjonarnego. Najpierw do działania tej funkcji wymagana była specjalna przystawka, którą podłączało się między smartfonem i urządzeniami peryferyjnymi (monitor, mysz i klawiatura). Potem została wprowadzona nowa wersja funkcji, pozwalająca połączyć smartfon z monitorem po prostu przewodem USB-C – HDMI. A teraz można skorzystać z DeX-a bezprzewodowo.
Przy korzystaniu z funkcji Samsung DeX smartfon może pozostać smartfonem lub pełnić funkcję touchpada lub klawiatury. Jeśli nasz monitor ma głośniki, możemy zdecydować, czy dźwięki mają lecieć z głośników smartfonu, czy może lepiej z tych w monitorze.
Najnowsza wersja One UI nie zmieniła jednego. Według mnie to wciąż najlepsza nakładka systemowa, jaka jest dostępna na rynku. Przynajmniej biorąc pod uwagę te smartfony, które kiedykolwiek zdarzyło mi się testować, a trochę tego było.
One UI Samsunga dzieli ekran główny na pulpity oraz szufladę z aplikacjami (można ją wyłączyć). Na lewo od pulpitów znajduje się ekran Samsung Daily, pokazujący najważniejsze informacje z wybranych przez nas aplikacji. Wzorem poprzednich flagowców, jest tu również Ekran krawędziowy, czyli panele wysuwane z boku ekranu. Do wyboru mamy ich 10 zainstalowanych fabrycznie (między innymi skróty do aplikacji, wiadomości odręczne, narzędzia itp.), a więcej ich możemy znaleźć w sklepie Galaxy Store. Na swoim telefonie (Galaxy Note10+) to wyłączyłem, jako zupełnie bezużyteczne dla mnie.
Interfejs systemowy nowych Samsungów jest bardzo prosty w obsłudze, szczególnie jeśli ma się z nim do czynienia dłużej (jak to jest w moim przypadku). Można go jednak jeszcze bardziej uprościć, włączając tryb ułatwienia (w ustawieniach wyświetlacza), dzięki czemu wszystko jest większe, a czas pomiędzy dotykiem i przytrzymaniem wydłużony. Czytelniejsza jest również klawiatura ekranowa.
To oczywiście nie wszystkie personalizacje, jakich możemy tu dokonać. Do dyspozycji mamy również możliwość zmiany tapety lub całego motywu, wielkości i układu ikon (chyba, że gdzieś znikną przyciski do wyboru układu – patrz zrzuty ekranu poniżej), wielkości czcionek i innych elementów „wystroju”, a także sposobu działania nawigacji po interfejsie. Domyślnie są to trzy przyciski ekranowe, ale do dyspozycji mamy również gesty pełnoekranowe.
Na liście aplikacji znajdziemy zarówno własne aplikacje systemowe i multimedialne Samsunga, jak też klienty podstawowych usług Google’a oraz kilka dodatkowych programów. Przy wstępnej konfiguracji systemu możemy zdecydować, czy chcemy zainstalować więcej dodatkowych aplikacji – jeśli są nam niepotrzebne, wystarczy je odznaczyć, a w razie potrzeby doinstalować ze sklepu Google Play lub Galaxy Store.
Jedna z głównych zalet testowanego smartfonu jest oczywiście rysik S Pen, który z wersji na wersję staje się coraz lepszy. Możemy nim nie tylko pisać po ekranie (szybką notatkę wykonamy wyciągając rysik z obudowy przy wyłączonym ekranie i pisząc po nim), ale także – dzięki połączeniu Bluetooth z telefonem – wykonywać różne gesty, na przykład łatwo i bez dotykania ekranu przewijać zdjęcia w Galerii. Duży plus należy się ponownie za świetnie działającą funkcję rozpoznawania pisma odręcznego i zmianę go w formę drukowaną. Język polski też jest obsługiwany.
Do dyspozycji mamy również specjalne menu z najczęściej używanymi funkcjami lub skrótami do aplikacji, którą możemy dowolnie modyfikować (o ile zmieścimy się w liczbie 10).
Źródło zdjęć: Marian Szutiak
