Test telefonu Huawei ShotX

Obsługa urządzenia i podstawowe funkcje telefoniczne

O ile do niedawna czytniki linii papilarnych nie przekonywały mnie do siebie powolnym działaniem czy niską dokładnością, o tyle teraz wreszcie mogę polecić ich skonfigurowanie i codzienne użytkowanie. Zastosowany w smartfonie ShotX czujnik działa tak dobrze, że z powodzeniem mógłby zawstydzić niejeden dwukrotnie droższy telefon. Nie trzeba nawet dotykać włącznika telefonu - bierzemy telefon do ręki i już jest odblokowany. Problemy z odczytem owszem zdarzały się, ale to może 1-2% prób z mokrym czy ustawionym w zupełnie niewłaściwym miejscu palcem. Praktycznie zawsze wystarczała w takich sytuacjach jedna poprawka, generalnie zaś z telefonu korzystało się tak, jakby tego czytnika w ogóle nie było. Nie musiałem o nim pamiętać - przypominał się natomiast uparcie, gdy telefon trafił w ręce innej osoby :-).

Odblokowaliśmy telefon i... nie ma zasobnika/szuflady aplikacji. Android 5.1.1 uzbrojony został w nakładkę EMUI 3.1, która zbliża interfejs do tego w iPhone'ach, nie zabierając jednocześnie androidowych dobrodziejstw takich jak widżety. Dużo eksperymentuję z różnymi interfejsami Androida, więc wrzucenie wszystkich ikon na pulpit nie okazało się dla mnie niczym nowym/męczącym. Huawei zadbał przy tym o porządek, upychając dodatkowe narzędzia i aplikacje w katalogi. Z 16 GB pamięci zostaje nam 9,63 GB - to świetny wynik biorąc pod uwagę konkurentów i mimo wszystko komplet niezbędnych aplikacji. Mamy tutaj zarówno drobne gadżety takie jak lusterko, dyktafon czy latarka, jak i dodatki w postaci edytora dokumentów i menadżera telefonu. Ten ostatni czyści RAM, przyspiesza działanie telefonu i blokuje rozmaite zagrożenia.

Huawei dopieścił EMUI 3.1 do granic możliwości - wszystko tutaj jest bardzo estetyczne, przemyślane i po prostu miłe dla oka. Producent od długiego czasu wspiera przy tym dodatkowe tematy kolorystyczne interfejsu, wraz z pakietami ikon, czcionek i tapet - naprawdę jest z czego wybierać. Z kolei dla osób starszych czy szukających prostego dostępu do funkcji w czasie jazdy autem, z pomocą przychodzi tryb prosty. Menu zamienia się w nim w wielkie, wygodne kafle i nawet w ustawieniach telefonu wszystko jest powiększone. O ile u Samsunga zmiana trybu na uproszczony trwa długo (również w najnowszych modelach), Huawei wykonuje tę operację natychmiast.

Aplikacje do obsługi rozmów i wiadomości nie budzą zastrzeżeń, a warto podkreślić, że telefon może obsługiwać dodatkową kartę SIM zamiast karty pamięci. Obie karty obsługują w tym trybie połączenia 2G, natomiast jedna z kart dodatkowo 3G i LTE. W czasie testów nie mogłem narzekać na zasięg czy wygodę wprowadzania tekstu, rozczarowałem się natomiast głośnością rozmów. Przez cały czas musiałem korzystać z maksymalnych nastaw głośności i pod tym względem późniejszą zmianę urządzenia odczułem jako ulgę. Producent nie rozpieszcza też nas głośnością dzwonków i ogólną donośnością głośnika zewnętrznego. Wyniki bliższe są urządzeniom o uszczelnianych obudowach i nie są nawet w środku stawki, tylko wyznaczają dolne granice testów.