Test telefonu LG P970 (Optimus) Swift Black

Black to taki "szczery" telefon - zero przepychu, złoceń, srebrzeń i fortepianowej czerni. Dostajemy to, co zastaniemy również po kilku miesiącach użytkowania. Nie znaczy to jednak, że mamy do czynienia z telefonem brzydkim - wręcz przeciwnie. Skromny minimalizm połączony został z zadziornie zaostrzonymi liniami, całość jest bardzo estetyczna i na swój sposób transparentna… w końcu nic nie powinno przysłaniać fenomenalnego ekranu NOVA display - ponad dwa razy jaśniejszego niż ten w Samsungu Galaxy S II. Zapraszam do lektury testu telefonu, który mimo przekornie "czarnej nazwie" świeci najjaśniej w świecie Androida.Ile to już razy świeżo nabyty telefon okazywał się dla nas totalnym bublem? Pierwsze wrażenie zwykle jest bardzo dobre, a potem jedna za drugą na wierzch wychodzą rozmaite wady i pojawia się uczucie, że ktoś nas oszukał. Po co mi telefon, z którego po tygodniu odłazi farba, ekran rysuje się w nim jak lodowisko podczas mistrzostw świata w hokeju na lodzie, a poza pomieszczeniami na ekranie nie widać absolutnie nic? Zwykle zaczyna się od ścierania elementów niby metalowych - pozłotko odłazi jak od tabliczki czekolady… ale zaraz, zaraz - to wszystko przecież nie o LG P970 Swift (Optimus) Black. Black to taki "szczery" telefon - zero przepychu, złoceń, srebrzeń i fortepianowej czerni. Dostajemy to, co zastaniemy również po kilku miesiącach użytkowania. Nie znaczy to jednak, że mamy do czynienia z telefonem brzydkim - wręcz przeciwnie. Skromny minimalizm połączony został z zadziornie zaostrzonymi liniami, całość jest bardzo estetyczna i na swój sposób transparentna… w końcu nic nie powinno przysłaniać fenomenalnego ekranu NOVA display - ponad dwa razy jaśniejszego niż ten w Samsungu Galaxy S II. Zapraszam do lektury testu telefonu, który mimo przekornie "czarnej nazwie" świeci najjaśniej w świecie Androida. Zestaw sprzedażowy Wraz z telefonem dostajemy wygodne słuchawki dokanałowe z pilotem i mikrofonem, ładowarkę ze złączem USB oraz przewód USB-microUSB służący do ładowania telefonu i synchronizacji danych. Standardowa bateria o pojemności 1500 mAh ma oznaczenie BL-44JN - zdaniem LG jest to bateria litowo-polimerowa (za stroną producenta), ale już na samej baterii widnieje opis Li-Ion. Z racji, że telefon nie ma rozbudowanej pamięci wewnętrznej (tylko 2 GB, z czego 1 GB dostępny dla użytkownika), producent dorzuca też kartę pamięci microSD o pojemności 2 GB - na dobry początek powinna wystarczyć. Konstrukcja LG Swift Black należy do dość kompaktowych smartfonów. Mimo zastosowania 4-calowego ekranu, telefon ma masę zaledwie 109 gramów. W parze z niewielką masą idzie smukłość - urządzenie ma zaledwie 9,2 mm grubości. Może Black nie robi aż tak wielkiego wrażenia, jak Galaxy S II, który w jednym tylko miejscu ma 8,5 mm grubości, a cała reszta jego obudowy jest jeszcze smuklejsza, ale to przecież inna półka, a użytkownicy LG Swift Black i tak nie mają się czego wstydzić. Przedni panel wypełnia szkło Gorilla Glass, pod którym kryje się 2-megapikselowa kamerka do wideorozmowy, czujniki jasności otoczenia i zbliżania, 4 dotykowe przyciski: menu, Home, wróć i szukaj, no i oczywiście 4-calowy wyświetlacz o rozdzielczości 480 x 800 pikseli (około 233 pikseli na cal), wykonany w technologii IPS LCD. Brzegi szkła chroni dodatkowo metalowa ramka. Pomiędzy tą ramką a odpowiednio wyprofilowaną górną krawędzią szkła znalazła się wnęka na głośnik słuchawki. Mikrofon służący do rozmów znajduje się w szczelinie na dolnym boku telefonu. Drugi mikrofon znalazł swoje miejsce na górnym boku telefonu, tuż obok gniazda słuchawek typu JACK 3,5 mm. Na tym samym boku centralnie umieszczone zostało gniazdo microUSB chronione przesuwaną zaślepką oraz włącznik telefonu, służący też do blokowania ekranu. Bok prawy pozostał pusty, natomiast na boku lewym oprócz przycisków regulacji głośności znalazł się przycisk oznaczony literą "G", który służy do aktywacji dodatkowych funkcji opartych o żyrokompas (przytrzymany umożliwia poruszanie się po stronach internetowych czy przesuwanie powiększonych zdjęć). Tajemniczy przycisk służy też do bardziej prozaicznych czynności, jak obieranie i kończenie połączeń głosowych. Ciekawostką jest fakt, że dwukrotne puknięcie palcem w lewy lub prawy brzeg telefonu powoduje przeskok do poprzedniego / następnego zdjęcia czy utworu. Tylny panel zawiera niewielką szczelinę głośnika zewnętrznego oraz wnękę na oko aparatu fotograficznego uzbrojonego w diodową lampę błyskową. Karta pamięci ukryta została pod pokrywą baterii, ale wymiana karty nie wymaga wyjmowania baterii. Obudowa jest zwarta - nic się nie rusza, nic nie skrzypi, a barwione w masie plastiki nawet ścierając się nie tracą pierwotnej kolorystyki. LG Swift Black to jeden z lepszych produktów koreańskiego koncernu LG pod względem jakości obudowy - i jeden z najlepszych dostępnych obecnie na rynku. Fenomenalny ekran Wszyscy mówili, że ekrany LCD wymrą śmiercią naturalną gdy na dobre na rynku rozpanoszą się ekrany ledowe. Rzeczywiście - ekran Galaxy S II robi piorunujące wrażenie, a lada chwila pojawić maja się ekrany Super AMOLED kolejnej generacji. Jak się jednak okazuje, to nie ekrany ledowe są obecnie najlepiej czytelne w ostrym słońcu, lecz ultra-jasny IPS LCD zastosowany w LG Swift Black. Producent określił jego jasność na 700 nitów, a zagraniczne benchmarki to potwierdzają (w teście nawet 749 nitów). Dla porównania, w tym samym badaniu Galaxy S II osiągnął wynik 362 nity, Galaxy S - 395 nitów, Apple iPhone 4 - 483 nitów, a XPERIA Arc 394 nity. Radość z wyjścia na prowadzenie nie trwała długo - Nokia E6 ze swoim maleńkim ekranem wyciąga 1004 nitów. No ale w świecie dużych, dotykowych ekranów dalej rządzi Black. Wiemy już, że ekran jest jasny. Do tego dochodzą soczyste kolory, które może nawet są aż za bardzo cukierkowe (w sumie to bardziej efekt kolorystki interfejsu). Wieczorem ekran mocno razi swoją jasnością, więc warto ustawić automatyczną jasność lub też przygasić wyświetlacz za pomocą widżetu. Zastosowana rozdzielczość - 480 x 800 pikseli - jest standardowa dla Androida, co powinno zagwarantować pełną zgodność telefonu również ze starszymi aplikacjami. Właściwie jedyną kwestią, na którą można narzekać jest świecąca czerń - fakt ten odczują jednak jedynie osoby, które lubią oglądać filmy na swoim telefonie w kompletnych ciemnościach. Poza pomieszczeniami Black pokazuje prawdziwy pazur. W ostrym słońcu nawet Galaxy S II i Nokia E7 wymiękają, oddając palmę pierwszeństwa produktowi LG. Menu: Froyo + Optimus UI Do dyspozycji użytkownika jest maksymalnie siedem w pełni konfigurowalnych pulpitów. Pulpity wypełnić możemy skrótami do aplikacji, folderami i widżetami. Wśród tych ostatnich nie zabrakło wygodnego widżetu do zarządzania energią oraz dodatkowych dwóch do uruchamiania i konfiguracji modułów WiFi oraz Bluetooth. Do gustu przypadły mi też licznik transferu danych pakietowych z możliwością ustalenia dnia rozpoczęcia okresu rozliczeniowego oraz widżet prezentujący precyzyjnie stopień naładowania baterii wraz z przewidywanym czasem dalszej pracy. Ten ostatni służy też do wyłączania zbędnych aplikacji rezydujących w pamięci telefonu. Przeglądanie pulpitów możliwe jest za pomocą gestów przesuwania na bok oraz po przytrzymaniu przycisku "G" na lewym boku telefonu - za pomocą żyrokompasu. Na dole ekranu widoczna jest belka z 4 standardowymi ikonami: Telefon, Kontakty, SMS/MMS i Aplikacje. Z pomocą tej ostatniej wchodzimy do menu głównego telefonu. Nim jednak o nim napiszę, warto dodać, że górna belka systemowa również kryje kilka przydatnych funkcji. Po ściągnięciu jej ku dołowi do naszej dyspozycji są ikony włączające/wyłączające dźwięk, Wi-Fi, Bluetooth, GPS oraz transmisję pakietową. To tu szukać też należy monitów o zaległych zdarzeniach (emaile, SMS-y, nieodebrane połączenia, aktualizacje aplikacji etc.) oraz przycisków sterujących muzyką gdy odtwarzacz jest zminimalizowany. Odtwarzaniem sterować możemy też z poziomu zablokowanego ekranu oraz widżetu. Menu główne może przybrać jedną z trzech form: kategorii, strony lub listy. Dostępne kategorie to Aplikacje oraz Pobrane - mamy zatem oddzielone to, co dał producent, od tego co zainstalowaliśmy sami. W przypadku widoku stron ikony poukładane są na panelach, które przesuwamy na bok. Każdy panel oznaczony jest kolejną cyfrą, a ikony możemy swobodnie przemieszczać. Ostatni z trybów to lista, w przypadku której ikony poukładane są alfabetycznie w pionową listę. Nawigowanie w tym trybie ułatwia pionowa belka z literami alfabetu; przytrzymując palec i przesuwając do góry czy w dół wyświetlają się ponadto na środku ekranu duże litery alfabetu określające naszą pozycję na liście. Każdy z tych trybów ma swoje plusy i fajnie, że producent daje użytkownikowi tyle wariantów do wyboru. Rozmowy Pozycje Telefon i Kontakty, umieszczone na dolnej belce systemowej, prowadzą w gruncie rzeczy do tej samej aplikacji, podzielonej na 4 zakładki: Wybierz numer, Rejestr, Kontakty oraz Grupy. Nie zabrakło funkcji Smart Dial, która przyspiesza wyszukiwanie kontaktów z okna wybierania numeru. Każdy kontakt zapisany w książce telefonicznej prezentowany jest w formie czterech zakładek: Właściwości, Historia, Zdjęcie i Plan dnia. Pierwsza to tradycyjny widok pól opisujących kontakt (numery telefonów, maile etc.), "Historia" prezentuje wszystkie interakcje jakie mieliśmy z danym numerem (w tym dostęp do SMS-ów), "Zdjęcia" tłumaczyć chyba nie trzeba, a "Plan dnia" pokazuje wpisy z kalendarza skorelowane z danym kontaktem. Przejrzyście i logicznie. Wisienką na torcie jest aplikacja Co nowego, prezentująca zbiorczy widok wszystkich ostatnich zdarzeń (rozmowy, e-maile, SMS-y etc.). W widoku znajdują się nawet monity z Facebooka, mamy możliwość wylistowania pozycji nieprzeczytanych, jak i posortowania według źródła. Dźwięki dzwonków okazały się bardzo donośne, za to rozmowy mogłyby być ciut głośniejsze. Rozmawia się wygodnie, bez ryzyka nagłych zaników sygnału spowodowanych "nieumiejętnym trzymaniem telefonu w dłoni". Telefon trzymany ściśle za dolny jego biegun potrafił stracić dwie czy nawet trzy kreski zasięgu z czterech dostępnych (zwykle w pomieszczeniach), ale nie przekładało się to na jakość rozmów czy ich zrywanie, no i wymagało takiego "ściskania z premedytacją". Generalnie jakość sygnału była dużo powyżej przeciętnej. Wiadomości Są takie telefony, na których aż chce się pisać wiadomości SMS i… szczęśliwie LG Swift Black należy do tej zacnej grupy. Z jednej strony na plus działa czytelny w każdych warunkach ekran (bo jednak dobrze jest widzieć to, co się pisze), a z drugiej mamy celną klawiaturę, szybkie wyszukiwanie adresata i bardzo praktyczny gadżet w postaci innowacyjnego sposobu przesuwania kursora. Owszem, możemy po prostu przesuwać go palcem, ale wtedy zasłaniamy sobie tekst. LG wpadł na lepszy pomysł - stukamy bok telefonu palcem po prawej stronie ekranu i kursor przeskakuje o jeden znak w lewo; stukamy po lewej stronie i kursor przeskakuje w prawo. Ciekawe, innowacyjne i bardzo praktyczne rozwiązanie. W przypadku poczty email do naszej dyspozycji są dwie aplikacje - Gmail i podstawowa aplikacja pocztowa. Ta pierwsza jest w każdym telefonie z Androidem, więc jej szerszy opis pominę. W przypadku drugiej warto się na chwilę zatrzymać. Program umożliwia proste skonfigurowanie wielu kont email i równoczesne obieranie poczty na nich zapisanej w trybie push. Dostajemy widok pojedynczej skrzynki pocztowej, jak i zawartości wszystkich skrzynek w jednym widoku. Nie napotkały mnie żadne problemy z konfiguracją konta Gmail, jak i synchronizacją konta w ramach usługi MS Exchange. Za obsługę załączników w formatach pakietu MS Office i plików PDF odpowiada potężny pakiet Polaris Office. Jego atutem jest przede wszystkim szybkość działania, cieszy też możliwość ponownego "wlania tekstu" tak, by wypełnił szerokość ekranu. Opcji konfiguracyjnych jest naprawdę wiele i nie dotyczą one jedynie wyświetlania dokumentów - mamy też pełną swobodę ich edycji i tworzenia (w tym nawet prezentacji PowerPoint). Ogólna wydajność Gigahercowy Cortex-A8, grafika PowerVR SGX530 i chipset TI OMAP 3630 sprawiają wrażenie nieco przestarzałych na tle dwurdzeniowych nowości dostępnych na rynku. Pamiętajmy jednak, że LG P970 Swift Black nie jest telefonem z najwyżej półki, to raczej mocna średnia półka, w przypadku której można przymknąć oko na pewne oszczędności. A przymyka się je tym łatwiej, że telefon działa bardzo żwawo i to mimo braku zapowiadanej aktualizacji do Gignerbreada. W codziennym użytkowaniu nie zauważyłem żadnych opóźnień w działaniu telefonu, a i z wymagającymi grami nie było problemów. Nie dostrzegłem też jakiegoś specjalnego spowolnienia Blacka wraz z doinstalowywaniem kolejnych aplikacji, co było dostrzegalne podczas testów Xperii arc i wręcz zabójcze w przypadku Xperii Play. Tu wszystko działa tak jak należy, bez konieczności instalowania softów alternatywnych. Choć producenci z uporem maniaka twierdzą, że 512 MB pamięci RAM to stanowczo za mało we współczesnym smartfonie, podczas tygodni testów nie spotkał mnie ani jeden monit o braku pamięci czy nieoczekiwany restart telefonu. Tym samym P970 łapie kolejnego plusa. Testy za pomocą benchmarku Quadrant dały wynik prawie 1300 punktów (1273 - 1296), a więc niższy niż ten osiągany przez XPERIĘ Play (1547 punktów) czy HTC Desire HD (1484 punkty). Być może będzie lepiej po zbliżającej się aktualizacji oprogramowania do 2.3 Gingerbread. Już teraz jednak nie ma co martwić się o gry - wszystko co tylko uruchamiałem na telefonie, działało idealnie płynnie, w tym tytuły dedykowane smartfonom z układami Tegra 2. Warto też dodać, że telefon jest zgodny ze zdecydowaną większością nowych gier, czego nie można powiedzieć o ostatnich telefonach HTC, gdzie co ciekawsze gry z powodu niekompatybilności są ukryte w Android Market (na każdym telefonie czy tablecie Android Market wygląda trochę inaczej). Łączność LG P970 Swift Black ma do zaoferowania zadowalający bukiet standardów transmisji. Dostajemy HSPA (900, 1900 i 2100 MHz) z HSDPA do 7,2 Mb/s i HSUPA do 5,76 Mb/s, jest Bluetooth 2.1, Wi-Fi b/g/n ze wsparciem dla DLNA (SmartShare) i z funkcją mobilnego hotspotu. Ba, jest nawet Wi-Fi Direct. Technologia Wi-Fi Direct pozwoli na szybkie i bezproblemowe przesyłanie danych do 20 razy szybciej niż przy wykorzystaniu technologii Bluetooth. A przynajmniej w teorii bezproblemowe, bo mimo wielu prób i wzajemnego odnalezienia się LG Swift Black i Samsunga Galaxy S II, niewielkiego pliku muzycznego przesłać się nie udało. Na listę życzeń wpisałbym może jeszcze Bluetooth 3.0, USB on-the-go i może złącze microHDMI (to ostatnie po części zastępuje DLNA), ale i tak nie jest źle. Estetyczna, pozbawiona "bajerów" przeglądarka internetowa dzielnie wywiązuje się z powierzonego jej zadania, renderując strony bez uciążliwych spowolnień i przekłamań względem tego, co przyzwyczajeni jesteśmy oglądać na ekranie komputera. Działają gesty multitouch, jest obsługa elementów Flash, dostajemy możliwość tworzenia listy ulubionych stron, przeglądania najczęściej wyświetlanych stron, jak i historii. To zaskakujące, że LG udało się uzyskać tak szybkie przeglądanie stron WWW z pomocą tylko jednego rdzenia procesora. Sony Ericsson aż takiej lekkości w Xperiach arc i Play nie uzyskał. Nie liczmy jednak na to, że LG Black jakimś cudem dwurdzeniowe konstrukcje pokona. Granice jego wydajności to streaming wideo o jakości SD (480 linii). Wideo jakości HD to już jedynie slideshow. Aplikacja Facebook for LG nie do końca przypadła mi do gustu. Z jednej strony oferuje ona bardzo wygodny moduł czatu, z drugiej zaś sprawia wrażenie jedynie uproszczonej wersji aplikacji Facebook, dostępnej dla użytkowników Androida w Android Market. Na podobnej zasadzie w telefonie znalazły się aplikacje Twitter for LG i MySpace for LG. Całe szczęście da się doinstalować standardową wersję aplikacji. GPS LG nie wychodzi poza Androidowy standard, oferując aplikację Google Maps oraz działającą w oparciu o nią darmową nawigację głosową krok-po-kroku ukrytą pod ikoną Nawiguj. Do trybu nawigacji przejść można też bezpośrednio z aplikacji Google Maps. Oba programy działają bardzo szybko i jeśli coś może je spowalniać, to nie tyle Black, ile ewentualne opóźnienia w transferze danych. Niestety aplikacje korzystają z map w trybie online, więc musimy uzbroić się w dedykowany pakiet transmisji danych, a czasami również w… cierpliwość. Google pracuje od pewnego czasu nad umożliwieniem zapisu map w pamięci telefonu, ale do czasu pojawienia się finalnej wersji tego rozwiązania upłynie jeszcze trochę danych. Z pomocą pozycjonowania w oparciu o nadajniki GSM i hotspoty telefon często ustalał trafnie położenie jeszcze przed złapaniem GPS-owego "fiksa". Zarówno w budynkach, jak i poza nimi nawigacja GPS nie była dla Blacka większym wyzwaniem. Odtwarzanie muzyki i filmów LG Swift Black może niestety rozczarować melomanów. Wyjście słuchawkowe jest stosunkowo ciche, a do tego dochodzi kiepska dynamika dźwięku z wyraźnie odciętymi basami. Basy te podkręcają nieco dołączone do zestawu słuchawki dokanałowe - ale na cuda nie liczmy. Te same słuchawki podpięte do nieco lepszego źródła dźwięku wykazują odczuwalne dudnienie - jakoś ciężko mi wierzyć, że to wzmocnienie realnie pomoże Blackowi. Pomóc może natomiast wybór jednego z wielu schematów equalizera, które znaleźć możemy w przemyślanej aplikacji muzycznej. Muzyka posegregowana jest tutaj według tytułów, albumów, artystów i playlist. Dodatkowo w trybie poziomym zobaczymy ścianę wypełnioną okładkami albumów, posegregowanych alfabetycznie. Okienko odtwarzacza ma wszystkie niezbędne przyciski, w tym doszukamy się możliwości udostępnienia odtwarzanego pliku do zestawu kina domowego za pośrednictwem DLNA. Przytrzymanie okładki albumu palcem daje dostęp do dodatkowych informacji na temat naszej muzyki, których Black szukać będzie z użyciem Google’a lub serwisu YouTube. Zminimalizowany odtwarzacz muzyczny dostępny jest z poziomu widżetu pulpitu, z ekranu blokady ekranu, jak i po ściągnięciu ku dołowi górnej belki systemowej. Muzyczne możliwości telefonu uzupełnia schludne radio FM z funkcją RDS. Odtwarzacz wideo może odpychać oszczędną formą. Ot lista dostępnych w pamięci plików wideo. Niestety wbrew opiniom zagranicznych serwisów, testowa sztuka telefonu okazała się bardzo marudna gdy chodzi o kompatybilność z popularnymi formatami plików. Zarówno pliki MKV, AVI, jak i MP4 o jakości HD zwykle nie chciały się uruchamiać. O rozdzielczości FullHD w ogóle można było zapomnieć. Nie miałem natomiast problemu z odcinkami seriali w jakości SD (XviD). Kompatybilności nie poprawił darmowy mVideo Player, który do tej pory w przypadku HTC sprawiał, że nierozpoznawalne pliki nagle działały. Aparat fotograficzny Interfejs 5-megapikselowego aparatu fotograficznego wydaje się nieco ubogi, wystarczy jednak na chwilę tylko zajrzeć do zaawansowanych ustawień, by dojść do wniosku, że asceza ta jest pozorna. W standardzie widzimy jedynie spust aparatu, przełącznik kamera-aparat, przełącznik tylny/przedni obiektyw, tryb pracy autofokusa, korektę ekspozycji, tryb pracy lampy błyskowej i trybik prowadzący do zaawansowanych ustawień. Wśród tych ostatnich znaleźć można takie tryby jak wykrywanie uśmiechu, rozmycie tła, zdjęcia seryjne (składane w jedno), panorama czy tzw. Beauty shot, czyli lekki retusz w samym telefonie. Z autofokusem nie ma większych problemów, również lampa błyskowa radzi sobie nadzwyczaj dobrze. Zdjęcia charakteryzują się przyzwoitą ostrością i akceptowalnym poziomem szumów. Problemu aberracji chromatycznych właściwie nie ma, czasem zdarza się Blackowi nieco za bardzo wyostrzyć krawędzie, co owocuje obrysowaniami, jednak nie tak dużymi by przeszkadzały. Generalnie jest lepiej niż sądziłem, że będzie. Owszem da się znaleźć nieco lepsze 5-megapikselowce, ale i tak telefon plasuje się w górnej części stawki, potrafiąc nas pozytywnie zaskoczyć gdy dane zdjęcie trafi na duży ekran komputera. Mnie urzekły wygodny tryb panoramy i zaskakująco efektywny tryb rozmycia tła. Z filmami rejestrowanymi przez P970 jest drobny problem - większość aplikacji rozpoznaje je jako ekstremalnie panoramiczne, rozciągając obraz na boki. Na telefonie oczywiście tego efektu nie ma, a po przetestowaniu kilku aplikacji, nie będzie też i na komputerze (nie załamujmy więc od razu rąk). Telefon nagrywa pliki o maksymalnej rozdzielczości 1280 x 720 pikseli, przy 23 klatkach na sekundę (wbrew zapowiedziom dotyczącym 30 klatek). Ten ostatni parametr sprawia, że wideo nie jest idealnie płynne, szczególnie w momentach gdy szybko poruszamy telefonem. Ilość rejestrowanych detali jest stosunkowo wysoka, nie ma też problemu z przebarwieniami. Na szczególną pochwałę zasługuje praca autofokusa, która jest wyjątkowo szybka i celna (Galaxy S II to przy Blacku straszny ślimak). Krytyka natomiast należy się za jakość dźwięku. Niby to 64 kb/s przy jednym kanale, ale częstotliwość próbkowania wynosi 22 kHz, dając w efekcie dudniący i nieco zniekształcony dźwięk. Bateria LG zastosował litowo-jonową baterię o pojemności 1500 mAh. Jak zapewnia producent, telefon ogranicza zużycie energii o 50 procent podczas standardowego użytkowania w pomieszczeniach, w porównaniu z konwencjonalnymi ekranami LCD, oferującymi niższą jasność niż NOVA Display. Mimo jednak rozmaitych technologicznych trików, czas pracy bateryjnej atutem LG P970 Swift Black nie jest. Przy włączonej synchronizacji poczty email, pogodynce na pulpicie, częstym przeglądaniu Internetu (zarówno przez Wi-Fi, jak i HSPA), około 20 minutach rozmów i kilkunastu SMS-ach telefon ładować będziemy właściwie codziennie. Pod względem baterii LG Swift Black bardzo przypomina Samsunga Galaxy S II - oba telefony na zmianę "umierały" z braku prądu, trzymając na baterii mniej więcej tyle samo czasu. Wyłączając w Blacku synchronizację danych w trybie Push, pakietową transmisję danych i łączność 3G uzyskałem średnio 2,5 doby pracy bateryjnej - przy sporadycznym korzystaniu z Internetu za pośrednictwem WiFi, kilkunastu minutach połączeń głosowych i kilkunastu SMS-ach na dobę. Tylko czy warto aż tak się ograniczać? Dodam jeszcze, że podczas testów poza pomieszczeniami ustawiałem maksymalną jasność ekranu lub automatyczną, a w pomieszczeniach zwykle minimalną (często i ta była zbyt duża). Patrząc na nieczytelne poza pomieszczeniami ekrany konkurencji, chyba mimo wszystko wolałbym żeby Black wyświecał się na pełnych obrotach, niż żebym musiał z trudem odczytywać treść SMS-a. Podsumowanie Zafrapowani marketingowym bełkotem na temat topowych smartfonów rozmaitych producentów, łatwo możemy nie zauważyć prawdziwej perełki jaką niewątpliwie jest LG P970 Swift (Optimus) Black. Koreańska Czarna Perła świeci jasno nawet w ostrym słońcu, gdzie ciemnieją cukierkowe AMOLEDY, a Retina Display uparcie łapie odblaski. O równie czytelnego plażowego kompana naprawdę trudno. Black urzeka minimalistyczną obudową, w której wszystko jest "prawdziwe" - nie ma jarmarcznych srebrzeń i rysujących się fortepianowych czerni, nic nie skrzypi, a nawet jak się zetrze, to nie traci uroku. Perełka ma kilka rys - jak przeciętna jakość dźwięku czy (typowy dla Androida) zbyt krótki czas pracy bateryjnej, ale też błyszczy świetną jakością zdjęć, wydajną przeglądarką internetową czy szybką i stabilną pracą systemu operacyjnego. Jeśli do tego wszystkiego dodać cenę, która za nową sztukę potrafi schodzić w serwisach aukcyjnych poniżej 900 zł, to trudno o inny werdykt… LG P970 Swift Black to bardzo udany smartfon, zdecydowanie warty każdej złotówki nań wydanej. Dzięki jego NOVA-torskiemu ekranowi odpoczną nasze oczy, a dzięki rozsądnej cenie nie uszczuplą się przesadnie portfele. Polecam. Wady: - stosunkowo krótki czas pracy bateryjnej - przeciętna jakość dźwięku na słuchawkach - kłopoty z rozpoznawaniem kodeków wideo (o jakości HD) - problematyczne proporcje plików wideo z telefonu - brak wyjścia HDMI Zalety: - estetyczna, trwała obudowa - najjaśniejszy w świecie Androida ekran NOVA Display - perfekcyjna czytelność wyświetlacza w każdych warunkach - stabilne i szybkie oprogramowanie - wydajna przeglądarka internetowa - pełna wersja świetnego pakietu biurowego Polaris Office - ponadprzeciętna jakość zdjęć i pakiet przydatnych efektów - Wi-Fi Direct i DLNA - usprawnienia interfejsu oparte o żyrokompas Przykładowe klipy wykonane telefonem LG P970 Swift Black - video 1 (plik .avi, 10,5 MB). video 2 (plik .avi, 8,5 MB). Zdjęcia wykonane aparatem wbudowanym w telefon: Od lewej tryby: rozmycie tła wyłączone, rozmycie tła włączone, panorama, zdjęcia seryjne.