Test telefonu Microsoft Lumia 950 XL

Podsumowując temat designu i ergonomii, trudno nie napisać, że Lumia 950 XL jest po prostu brzydka. Telefon jest co prawda smukły, ale źle spasowany, a nawet jakby silić się na jakieś komplementy dotyczące ekranu, efekt końcowy psuje paskudnie wyglądający aparat fotograficzny i ta ciągnąca się przez cały czas za człowiekiem myśl "jakie to plastikowe". Z całym szacunkiem dla Nexusów, to właśnie z nimi kojarzy mi się duża 950-tka. Taki telefon, który bardziej ma działać, niż wyglądać.

Szaleństwo na ekranie

Po wiadrze zimnej wody za design, czas przyjrzeć się wyświetlaczowi. A ten oferuje aż 5,7 cala, rozdzielczość QHD (1440 x 2560 pikseli, 518 ppi), technologię produkcji AMOLED i szkło czołowe Gorilla Glass 4. Na dokładkę producent dodaje możliwość wyboru profilu koloru, gdzie ten standardowy jest o wiele bardziej naturalny niż w przypadku konkurencyjnych ekranów Samsunga. Mamy opcję automatycznego podbicia czytelności w świetle słonecznym i nawet ręczną korektę temperatury, odcienia i nasycenia kolorów. Chociaż subpiksele mają układ Diamond Pentile, dostrzeżenie pojedynczych punktów jest właściwie niemożliwe nieuzbrojonym okiem. Wszystko na ekranie jest idealnie ostre i nie są poszarpane brzegi choćby najdrobniejszych czcionek. Większej rozdzielczości zdecydowanie nie trzeba.

Testy jasności pokazują, że do czynienia mamy z ekranem nie tyle nawet klasy tego w Note'cie 4, co bardziej w nowszym w Galaxy S6 Edge+. W przeciwieństwie jednak do tego ostatniego, Lumia 950 XL zachowuje naturalne odwzorowanie bieli nawet w bezpośrednim nasłonecznieniu, z aktywną funkcją podbicia kontrastu/jasności. Chociaż nie wynika to bezpośrednio z gołej tylko specyfikacji, do czynienia mamy z najlepszym na rynku ekranem AMOLED. Takim, który nie zrobi nam terapii szokowej po skopiowaniu zdjęć do komputera, tylko pokaże nasze dzieła w realny, nieprzerysowany sposób. Oczywiście jak ktoś chce cukierkowe kolory znane z Samsungów, może je włączyć w ustawieniach.