Nokia Lumia 710 to drugi po modelu Lumia 800 smartfon Nokii z systemem operacyjnym Windows Phone 7.5 Mango. Telefon należy do grupy urządzeń z wysokiej średniej półki i przyjdzie mu zmierzyć się z takimi telefonami jak Samsung S8600 Wave 3, Samsung I9001 Galaxy S Plus, Sony Ericsson Xperia Arc S, HTC Desire S czy również pracującym pod kontrolą Mango Samsungiem Omnia W I8350. Urządzenie przypodobać ma się potencjalnym klientom przede wszystkim nowym systemem operacyjnym, który Nokia dodatkowo uzbroiła w szereg własnych aplikacji, jak Nokia Nawigacja czy Nokia Muzyka. Młodzieżowy charakter urządzenia nadają mu różnokolorowe wymienne obudowy, które w połączeniu z licznymi wariantami kolorystycznymi menu pozwalają na nadanie Lumii 710 indywidualnego charakteru.
Reszta to już taki nowy standard w tej półce cenowej: procesor taktowany zegarem 1,4 GHz, 512 MB pamięci RAM, łączność HSPA, możliwość rejestrowania filmów jakości HD i zdjęć o rozdzielczości 5 Mpix. Ten ostatni parametr po przeczytaniu specyfikacji zostawił u mnie lekki niedosyt, jak jednak okazało się podczas testów, telefon zaoferował wyższą jakość zdjęć niż Motorola RAZR z sensorem 8 Mpix. Czy jednak dobry aparat i garść usług Nokii przekonają klientów do zakupu Lumii 710? Zapraszam do lektury recenzji.
Zestaw sprzedażowy
W pudełku obok samego telefonu znajdziemy jednoczęściową ładowarkę microUSB (1,2 A), przewód microUSB-USB, bardzo zgrabne słuchawki dokanałowe z wymiennymi gumkami i dokumentację. Nie znajdziemy tu dodatkowej karty pamięci, bo telefon nie ma nawet gniazda na takowe (jest za to 8 GB pamięci wewnętrznej), ani przewodu TV-out, bo podobnie jak Lumia 800, 710-tka nie ma funkcji wyjścia TV. Jedyne co ewentualnie mogłoby się zmieścić w opakowaniu ku uciesze użytkowników to choć jeden dodatkowy tylny panel.
Konstrukcja
Telefon jest dość pękaty, co w połączeniu z wychodzącymi nieco poza obręb bryły kanciastymi wykończeniami sprawia, że mimo zastosowania ekranu o przekątnej 3,7 cala, urządzenie jest minimalnie tylko mniejsze od 4-calowego Galaxy S Plus. 119 x 62,4 x 12,5 mm i masa 125 gramów to taka średnia półka gabarytowa. Mimo to osoby, które podczas testów miały możliwość wzięcia telefonu do ręki stwierdzały, że jest trochę "klockowaty". Na wykończenie obudowy Nokia wybrała błyszczące plastiki i szkło Gorilla Glass. Ku mojemu zaskoczeniu plastiki nie rysują się jakoś przesadnie i chyba więcej z nimi problemów było w iPhone’ach 3G i 3GS niż tutaj. Poza tym możliwość prostej wymiany tylnego panelu pozwala łatwo odświeżyć naszą obudowę. Odsłaniając pokrywę baterii zauważymy przyklejone do niej spore dwa kawałki drobniutkiej gąbki, która skutecznie redukuje wydostawanie się z obudowy niepożądanych odgłosów skrzypienia. Pod pokrywą umieszczona została wymienna bateria BP-3L o pojemności 1300 mAh, a pod baterią gniazdo karty microSIM. Głośnik zewnętrzny telefonu znalazł się na dole tylnego panelu (tu też zlokalizowana jest antena służąca do rozmów), a na jego górze znajdziemy aparat fotograficzny z niewielką diodą doświetlającą i dodatkowym mikrofonem. Prawy bok zagospodarowano na sprzętowy spust aparatu fotograficznego i przyciski regulacji głośności; bok lewy jest gładki; na boku górnym znalazły się złącza microUSB, słuchawek (JACK 3,5 mm) i włącznik telefonu; na boku dolnym znajdziemy jedynie zaczep na smycz. Przedni panel zawiera patrząc od dołu: mikrofon, trzy przyciski sprzętowe (powrót, start i szukaj), 3,7-calowy ekran, głośnik słuchawki i czujniki zbliżania oraz oświetlenia. Zabrakło kamery do rozmów wideo. Całość dobrze leży w dłoni, a kanciaste profilowanie obudowy dodatkowo stabilizuje telefon.
