Nowa odsłona systemu Google’a dla zegarków jest jeszcze bardziej przyjazna użytkownikowi, bo… jest podobna do Tizena. Nie ma co ukrywać, system Samsunga jest o wiele wygodniejszy i bardziej intuicyjna niż zegarkowy Android.
Wear OS nadal jest obsługiwany za pomocą gestów. Z głównego ekranu możemy w nim teraz dostać się do powiadomień – przesunięciem ekranu w górę, Asystenta Google – w prawo, Google Fit i informacji o aktywności fizycznej w ciągu dnia – w lewo oraz belki ze skrótami – w dół. Przytrzymanie ekranu przeniesie nas do wyboru tarczy zegarka.
Rozlokowanie elementów na ekranie startowym to spora zmiana w stosunku do poprzedniej wersji systemu i zdecydowanie wolę je w obecnym kształcie. Jest to bardziej intuicyjne rozwiązanie.
Bez zmian pozostała za to samodzielność zegarka. W aplikacji Wear OS z poziomu smartfonu możemy obecnie zrobić niewiele poza najbardziej podstawowymi ustawieniami, np. dotyczących powiadomień. Wszystkie pozostałe ustawienia oraz np. pobieranie nowych aplikacji i tarcz możemy zrobić wyłącznie z poziomu zegarka. To również jest dobre rozwiązanie, bo dzięki niemu zegarek jest zdecydowanie bardziej niezależnym urządzeniem.
System działa na zegarku bez żadnych zastrzeżeń. Jest szybko, bez najmniejszych opóźnień, za wyjątkiem pierwszego uruchomienia lub sparowania go z nowym smartfonem. Zegarek zeruje wtedy wszystkie ustawienia i na nowo musi pobrać wszystkie niezbędne aktualizacje. To powoduje, że tuż po starcie jest bardzo ociężały i póki wszystkie aktywne procesy związane z aktualizacjami nie zakończą się, lepiej jest go zwyczajnie nie używać. Całość trwa zazwyczaj ok. kilkunastu minut.
To jednak powoduje, że wiązanie zegarka z nowym smartfonem jest problematyczne. Zegarek musi się najpierw zrestartować, następnie zaktualizować, a my musimy go od zegara skonfigurować. To powoduje, że często zwyczajnie przestawałem go używać w momencie przesiadki na inny smartfon.
