Test telefonu LG P700 (Optimus) Swift L7

Nowe smartfony od LG z serii L (L3, L5, L7) przebojem wdarły się do ofert największych polskich sieci komórkowych i od razu zdobyły uznanie sporej części klientów. Co tak bardzo przyciąga ich do, przyznajmy to szczerze, niepowalających sprzętowo urządzeń z dolnej półki? Odpowiedź jest prosta - duży wyświetlacz, bo to on jest wizytówką całej linii. Niegdyś zarezerwowany dla najdroższych urządzeń, dziś nie robi na nikim wrażenia w telefonie za 500 złotych. Jak to jednak bywa, nic nie jest idealne, a testowany dziś LG Swift L7 w wielu kwestiach pozostawia wiele do życzenia. Jak to w końcu jest: warto czy nie warto?Nowe smartfony od LG z serii L (L3, L5, L7) przebojem wdarły się do ofert największych polskich sieci komórkowych i od razu zdobyły uznanie sporej części klientów. Co tak bardzo przyciąga ich do, przyznajmy to szczerze, niepowalających sprzętowo urządzeń z dolnej półki? Odpowiedź jest prosta - duży wyświetlacz, bo to on jest wizytówką całej linii. Niegdyś zarezerwowany dla najdroższych urządzeń, dziś nie robi na nikim wrażenia w telefonie za 500 złotych. Jak to jednak bywa, nic nie jest idealne, a testowany dziś LG Swift L7 w wielu kwestiach pozostawia wiele do życzenia. Jak to w końcu jest: warto czy nie warto? Zapraszam do lektury. Budowa Oprócz dużego wyświetlacza, LG w reklamach telefonów z serii L chwali się ich wyglądem i wyjątkowym stylem. To kwestia gustu, jednak nowym telefonom koreańskiego producenta z pewnością nie można odmówić jednego - wyjątkowej smukłości. Obudowa, mająca i tak tylko 8,7 mm grubości, dzięki nieregularnemu kształtowi ścianek bocznych wydaje się jeszcze cieńsza, niż jest w rzeczywistości. W połączeniu z niską masą telefonu wynoszącą 121 gramów, daje to poczucie niewiarygodnej lekkości i… delikatności, która w pewnej mierze wynika z zastosowanych materiałów - prym wiedzie plastik i w zasadzie nie znajdziemy tu niczego innego. Obawy o wytrzymałość szczególnie budzi bardzo cienki tylny panel, który po zdemontowaniu ochoczo wygina się na wszystkie strony. W dodatku nie jest idealnie spasowany - rusza się delikatnie w płaszczyźnie góra-dół, choć przypuszczam, że jest to wina nieco "doświadczonego" egzemplarza testowego. Kiedy spojrzałem na Swifta L7, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że gdzieś to już kiedyś widziałem, nie potrafiłem jednak skojarzyć, o jaki konkretnie model mi chodziło. I bach! Po kilku dniach spostrzegłem, że nowy LG z przodu wygląda prawie zupełnie jak… Samsung Galaxy S II, nieco tylko bardziej kanciasty. Jak widać, inżynierowie Samsunga i LG podobny mają nie tylko kształt oczu… ;) To za co należy pochwalić LG, to niemal wzorcowe wykorzystanie powierzchni na przednim panelu nowego Swifta, bo w mniej więcej 90% zajmuje go duży, 4.3 calowy wyświetlacz dotykowy, wykonany w technologii IPS TFT. Dziś to właśnie ekran smartfonu jest jednym z jego najważniejszych parametrów - wszak to nasze okno na wszystko, do czego wykorzystujemy nowoczesne telefony. Na rynku urządzeń z Androidem mamy ogromny wybór różnych przekątnych, dzięki czemu każdy może wybrać to, co mu się podoba. Da się jednak zauważyć trend, w którym coraz więcej osób rozgląda się za pokaźniejszymi wyświetlaczami i właściwie normą stały się te przynajmniej 4-calowe. I właśnie tutaj LG postanowił zawalczyć o swój kawałek tortu, wypuszczając urządzenia z dużym ekranem w przystępnej cenie. Ten w L7 ma rozdzielczość 800 na 480 pikseli (217 punktów na cal), a dodatkowo chroniony jest odpornym na zarysowania szkłem Corning Gorilla Glass. Odpornym w teorii, bo testowy egzemplarz zdążył już nałapać kilka skaz na powierzchni panelu dotykowego. Jakość wyświetlanego obrazu jest zadowalająca, szczególnie w tej klasie cenowej. Oczywiście, nie ma mowy o ostrości znanej z wyświetlaczy Retina czy głębi kolorów z ekranów Super AMOLED, jednak sumarycznie nie jest źle. Za portalem GSMArena, kontrast ma wartość 1269:1, a maksymalna jasność bieli to 485 nitów, co jest stosunkowo niezłym wynikiem. Niestety, w codziennym użytkowaniu daje się odczuć brak czujnika natężenia światła, bo jasny w pomieszczeniach wyświetlacz na zewnątrz przestaje być czytelny ze względu na zbyt połyskujący przedni panel i trzeba ręcznie zwiększać podświetlenie ekranu, co jest nieco kłopotliwe. Dobrze, że centrum powiadomień w Androidzie pozwala na umieszczenie skrótu do szybkiej zmiany jasności, jednak pewien niedosyt pozostaje. Jedyną rzucającą się w oczy rzeczą na przednim panelu jest błyszczące, srebrne logo koreańskiego producenta. Pozostałe elementy, takie jak przednia kamerka, czujnik zbliżeniowy, czy głośnik do rozmów są praktycznie niewidoczne w czarnej wersji kolorystycznej urządzenia. Jak można się domyślić, sytuacja wygląda nieco inaczej w przypadku białego wariantu nowego Swifta. Każdy kolor ma swoje zalety i wady - w tym wypadku z całą pewnością mogę powiedzieć, że czarny L7 jest zdecydowanie bardziej minimalistyczny, za to biała wersja skuteczniej przyciąga wzrok. Ostatecznie i tak wszystko rozbija się o gusta konsumentów. Mimo, że LG L7 fabrycznie ma zainstalowanego Androida w wersji Ice Cream Sandwich, koreański producent nie zdecydował się na całkowite porzucenie "standardowych" klawiszy na rzecz tych wyświetlanych tylko na ekranie (jak na przykład w Galaxy Nexusie czy nowej Xperii T). Pod ekranem znalazły się trzy przyciski - jeden fizyczny, "klikany" oraz dwa, podświetlane na biało dotykowe. Co ciekawe, w ustawieniach możemy regulować czas ich świecenia, a także na stałe je włączyć lub wyłączyć. Na górnej krawędzi telefonu znajduje się gniazdo JACK 3,5 mm oraz nieco niefortunnie umieszczony przycisk blokady ekranu. Niefortunnie ze względu na to, że osobom o małych dłoniach niekiedy ciężko jest zablokować ekran na przykład w biegu, gdy nie można się wspomóc drugą ręką. Prawy bok Swifta zostawiono wolny, a po lewej stronie znajdziemy tylko klawisze głośności. Dolna krawędź zawiera w sobie tylko port microUSB oraz małą dziurkę od mikrofonu. Z tyłu umieszczono obiektyw aparatu, pojedynczą diodę doświetlającą, szczelinę skrywającą mały głośnik oraz logo producenta. Po zdjęciu pokrywy wielu użytkowników z pewnością odetchnie - po pierwsze bez problemu możemy wymienić baterię, po drugie nie zabrakło wejścia microSD, a po trzecie mamy gniazdo na zwykłe karty SIM. Te z pozoru błahe elementy dla niektórych są naprawdę ważne i często warunkują zakup danego smartfonu. Dodatkowo po wewnętrznej stronie klapki umieszczono antenę modułu zbliżeniowego NFC. Nowy LG rzeczywiście jest elegancki, szczególnie w czarnej wersji kolorystycznej. A już przynajmniej z przodu, bowiem fakturowany, nieco chropowaty tylny panel nieco kłóci się z minimalistycznym i gładkim przodem. Połyskująca ramka biegnąca wokół ekranu dodaje mu nieco szyku, choć mam pewne obawy co do jej wyglądu po kilku bliższych zetknięciach z ziemią. Jakość i spasowanie plastików oceniam jako niezłe, a już na pewno wystarczające jak na tę klasę cenową. Mimo sporej szerokości, nowy LG dobrze i pewnie leży w dłoni, właśnie za sprawą swojej smukłości i kształtu obudowy. System i wydajność Powiedzmy to sobie szczerze: Swift L7 nie jest królem benchmarków, ba, nie znajduje się nawet w połowie stawki. Wydajnością najbliżej mu do smartfonów sprzed około trzech lat (takich jak Nexus One czy HTC Desire), a to za sprawą chipsetu Qualcomm MSM7227A, pod którego kontrolą pracuje. W jego skład wchodzi jeden rdzeń Cortex A5 taktowany zegarem 1 GHz wykonany w procesie technologicznym 45 nanometrów, 512MB pamięci RAM DDR1 oraz układ graficzny Adreno 200. Środek Swifta jest więc już na starcie bardzo przestarzały, a takich cięć w wydajności nie usprawiedliwia nawet cena. Nie byłoby o czym mówić, gdyby testowany LG chodził płynnie. Niestety, jest zupełnie na odwrót, a oszczędności czuć przy prawie każdej wykonywanej akcji. Nie pomaga tu nawet nieźle zoptymalizowany (przynajmniej według Google'a) system Android Ice Cream Sandwich w wersji 4.0.4, któremu po prostu za często brakuje mocy obliczeniowej. No bo jak wytłumaczyć fakt, że czasem by włączyć aparat fotograficzny czy galerię zdjęć, telefon potrzebował pomyśleć ponad 10 sekund? Nie, to nie żart, a takich kwiatków było zdecydowanie więcej. Od razu uprzedzam: resety do ustawień fabrycznych nic nie dawały. Ekspertem w tej dziedzinie nie jestem, jednak wydaje mi się, że coś tu jest nie tak z modułem oczyszczania pamięci RAM - a być może jest jej po prostu zbyt mało, by udźwignąć nową wersję systemu Google'a. Tak czy siak, ani wydajność w programach testujących, ani tym bardziej w codziennym użytkowaniu nie stoi na zadowalającym poziomie. Dla mnie to zdecydowanie największy minus tego telefonu. Według specyfikacji w telefonie znajduje się pamięć flash o pojemności 4 GB, z czego około 2,5 GB jest dostępne dla użytkownika. Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, by rozszerzyć ją za pomocą kart microSD o kolejne nawet 32 GB. LG L7 fabrycznie działa w oparciu o Androida Ice Cream Sandwich, a interfejs telefonu jest ściśle powiązany z nowościami, jakie Google wprowadziło wraz z "lodową kanapką". Zmianą, która rzuca się nam w oczy zaraz po skonfigurowaniu urządzenia jest nowy ekran blokady, który został całkiem nieźle przemyślany. By odblokować telefon, należy przesunąć pierścień ze środka ekranu w stronę jednego z boków. Pierścień ten wykorzystano też nieco sprytniej - na dole ekranu możemy umieścić kilka stałych skrótów, po czym przeciągnąć je do jego środka i aplikacje uruchomią się bez dalszych klików. Co prawda dzięki oszałamiającej prędkości nowego Swifta i tak trochę na to poczekamy, jednak jest to rozwiązanie zdecydowanie wygodniejsze niż przeszukiwanie całego telefonu w poszukiwaniu odpowiednich ikon. Niestety, szybkość działania to nie jedyna poważna wada nowego LG. Druga dotyczy właśnie blokady ekranu, a raczej jego samoczynnego odblokowywania się, gdy telefon włożony jest do kieszeni wyświetlaczem skierowanym w stronę ciała. Wystarczy wtedy, że ktoś wyśle nam wiadomość lub uaktywni się przypomnienie. Ekran się zaświeci i przy okazji odblokuje, często robiąc dziwne rzeczy. Na przykład - kilka razy zdarzyło się, że L7 samoczynnie wysłał SMS-a na jakiś zupełnie przypadkowy numer, poprzestawiał coś w ustawieniach albo uruchomił tryb odręcznego tworzenia notatek mażąc tam czerwone kreski. Rozwiązania są dwa. Albo zmiana sposobu odblokowywania ekranu za pomocą hasła czy wzoru, albo układanie telefonu do kieszeni w inny sposób. Drugi sposób wydaje się szczególnie prosty, jednak to raczej nie my powinniśmy przystosowywać się do telefonu, prawda? Po odblokowaniu ekranu naszym oczom ukazuje się pulpit, na którym standardowo dla Androida znajduje się pasek z 4 stałymi ikonami, które prócz odnośnika do listy aplikacji możemy dowolnie konfigurować. Dziwnym ograniczeniem jest brak możliwości ustawienia większej niż 5 liczby pulpitów, choć być może wiąże się to po prostu z wydajnością urządzenia. Wiadomo - każdy nowy ekran to także nowe zakładki, widżety, ikony, a poruszanie się między tymi 5 dostępnymi i tak czasem sprawia Swiftowi trudności. Wraz z nowym Androidem zmienił się sposób dodawania zawartości na pulpity. Tym razem postawiono na 4 zakładki, zawierające kolejno skróty do systemowych i pobranych aplikacji, widżety oraz tapety. Po wejściu do menu naszym oczom ukazuje się siatka aplikacji. I tutaj ciekawostka - mamy możliwość zmiany sposobu jej wyświetlania na więcej lub mniej ikon jednocześnie. Na górze tej siatki umieszczono 3 zakładki - główną ze wszystkimi programami, dodatkową wyświetlającą tylko te przez nas pobrane oraz listę zainstalowanych widżetów, co nie do końca znajduje moje uznanie. Wychodzę z założenia, że jeżeli chcę umieścić widżet na pulpicie, to robię to właśnie z poziomu pulpitu i nie potrzebuję zaśmiecania systemu kolejnymi zbędnymi elementami. Kolejna nowością w już nie tak nowym Androidzie 4.0 jest odmieniony menedżer zadań, którego uruchamiamy poprzez dłuższe przytrzymanie środkowego przycisku pod ekranem. Widzimy w nim efektowny podgląd aplikacji działających w tle. Brakuje trochę możliwości zamknięcia wszystkich zamrożonych programów naraz, musimy robić to ręcznie do każdego z osobna poprzez przeciągnięcie palcem. Połączenia, wiadomości W telefonie znajdziemy dwie bardzo podobne do siebie aplikacje, służące do obsługi książki telefonicznej i wybierania numerów. Wprowadza to trochę niepotrzebnego zamieszania związanego z dublowaniem funkcjonalności i problemami z filtracją kontaktów, szczególnie gdy te połączone są z naszym kontem Google. Aplikację służącą stricte do telefonowania podzielono na 4 części - wybieranie numeru (z obsługą funkcji Smart Dial), spis połączeń, kontakty oraz ulubione. W książce telefonicznej znajdziemy właściwie to samo, pozbawione jedynie funkcji wybierania. Tutaj dodatkowo mamy opcję sortowania kontaktów, która jednak czasem potrafiła zapomnieć ustawienia i trzeba było na nowo chować pozycje (na przykład te z karty SIM) których nie potrzebujemy. Obie aplikacje bardzo dobrze synchronizują się z serwisami społecznościowymi takimi jak Facebook czy Twitter, dodając zdjęcia i publicznie dostępne informacje z profili naszych znajomych prosto do telefonu. Tak jak w każdym dotykowym telefonie, czujnik zbliżenia znajdujący się tuż nad ekranem blokuje jego funkcje po zbliżeniu urządzenia do twarzy. Antena znajdująca w dolnej części obudowy dobrze radzi sobie w miejscach o słabym zasięgu sieci komórkowej, nie ma więc mowy o bezpodstawnym zrywaniu połączeń. Jakość połączeń w nowym Swifcie stoi na naprawdę wysokim poziomie, szczególnie gdy rozmawiamy z użyciem technologii HD Voice, która w Polsce póki co dostępna jest tylko w sieciach T-Mobile oraz Play. Niezależnie czy jest to połączenie w "HD" czy nie, rozmówca słyszy nas głośno i wyraźnie, to samo w drugą stronę. Standardowa klawiatura QWERTY nie należy do najlepszych, jakich miałem okazję używać. Nie nadaje się do bardzo szybkiego pisania, a funkcja autokorekty nieco kuleje. To przypadłości dużej liczby telefonów działających pod kontrolą Androida. Wśród propozycji dostępnych w sklepie Google Play znajdziemy prawdziwą perełkę - klawiaturę SwiftKey i to właśnie ten program polecałbym zainstalować przyszłym nabywcom Swifta L7. Oferuje niesamowite wręcz możliwości personalizacji, a przy tym posiada naprawdę bogaty słownik, świetnie działającą autokorektę i wzorcowe rozmieszczenie klawiszy. Nie znaczy to jednak, że standardowa klawiatura w nowym LG nie nadaje się do wprowadzania tekstu, bo tak oczywiście nie jest. Aparat fotograficzny, kamera, galeria LG Swift L7 został wyposażony w aparat fotograficzny wykonujący zdjęcia w maksymalnej rozdzielczości 5 megapikseli. Do tego otrzymujemy pojedynczą diodę doświetlającą, która jednak nie świeci zbyt mocno, a większy pożytek z niej będziemy mieli jako z latarki w kryzysowych sytuacjach aniżeli z lampy błyskowej. Zabrakło niestety fizycznego spustu migawki, a szkoda. Funkcje aplikacji wykonującej zdjęcia i filmy są raczej standardowe. Z tych mniej oczywistych: możemy ustawić kilka wartości ISO, zmienić sposób pomiaru ostrości, a także włączyć tryb zdjęcia ciągłego i panoramy. Do tego po włączeniu odpowiedniej funkcji wszystkie nasze fotografie będą automatycznie otagowane lokalizacją, w jakiej zostały wykonane. Słaba wydajność L7-ki także i tutaj znajduje swoje odzwierciedlenie, bowiem od razu da się zauważyć shutter lag, polegający na opóźnieniu momentu uchwycenia obrazu po naciśnięciu (wirtualnego) spustu migawki. Często myślimy, że zdjęcie już zostało wykonane, a tu, niestety, jest całe rozmazane lub przedstawia zupełnie co innego. No i po drugie - sklejanie wszystkich ujęć panoramy trwa długo. Za długo. Nie tylko dlatego nowy LG nie przypadnie do gustu miłośnikom mobilnej fotografii -zdjęcia nim wykonane zwyczajnie nie są najlepszej jakości, szczególnie te wykonane w słabszych warunkach oświetleniowych. O ile reprodukcja barw stoi na jako takim poziomie, to ilość szumów i mała ilość odwzorowanych detali na większości zdjęć pozostawiają wiele do życzenia. Kamera, niestety, także rozczarowuje, a już na pewno gdy mówimy o rozdzielczości, w jakiej wykonywane są filmy. Swift L7 kręci je w archaicznym VGA czyli 640 na 480 pikseli przy 30 klatkach na sekundę, podczas gdy większość konkurencyjnych telefonów od dawna może pochwalić się nagrywaniem w jakości HD. I już nawet nie o samą rozdzielczość tu chodzi, ale filmy z L7-ki są po prostu brzydkie. Galeria jest standardowa dla wszystkich telefonów korzystających z "kanapkowego" Androida i tylko nieco ją ulepszono względem tej znanej z "pierniczkowego" wydania. Zdjęcia i pliki wideo są segregowane w jednym miejscu, bez względu na to, czy znajdują się w pamięci wewnętrznej, czy na karcie pamięci. Posegregowane są na albumy, a także co warto zaznaczyć - czas i miejsce ich wykonania. Podczas przeglądania zdjęć mamy możliwość szybkiej ich edycji, na przykład przycięcia do danego rozmiaru, czy usunięcia czerwonych oczu. Ikonka udostępniania pozwala na dzielenie się naszymi fotografiami ze światem na wiele sposobów - przez MMS, Bluetooth, ale także poprzez wstawienie ich na profil w serwisie Google+ czy Picasę. Odtwarzacz wideo ma bardzo prosty interfejs, a wszystkie filmy znajdujące się w telefonie wyświetlane są w formie listy. Oprócz standardowych funkcji play/stop i przewijania nie zabrakło odnośników do szybkiej zmiany proporcji oglądanego filmu czy też jasności ekranu, będącej zupełnie niezależną od tej normalnej, ustawionej na sztywno. Choć Swift L7 nie pozwoli na odtworzenie materiału w 720p ani tym bardziej 1080p, o tyle dobrze, że radzi sobie bez problemu z większością klipów w formacie AVI i kodowaniu Divx/XviD, których oglądanie jest płynne, a dźwięk zsynchronizowany z obrazem. Odtwarzacz muzyki, radio Słuchanie muzyki to jedno z najczęściej powierzanych przez nas zadań współczesnym smartfonom - nic dziwnego wiec, że producenci starają się dopieścić pod tym względem telefony jak tylko mogą. Odtwarzacz muzyki, jaki znajdziemy w Swifcie L7, jest bardzo intuicyjny i prosty w obsłudze, a przy tym całkiem funkcjonalny. Nasza kolekcja posegregowana jest ze względu na wykonawcę i albumy. Jeżeli jednak chcemy wyszukać konkretną piosenkę i nie mamy ochoty przebijać się przez całą listę, możemy ją po prostu wyszukać i zaoszczędzić przy tym sporo czasu. Equalizer posiada kilka zdefiniowanych już ustawień dźwięku, jednak bez możliwości ręcznej ich edycji. Podczas odtwarzania utworu większą część wyświetlacza zajmuje okładka albumu z kilkoma kontrolkami znajdującymi nad i pod nią. Gdy przejdziemy do innej aplikacji, szybki dostęp do kontroli nad odtwarzaczem zapewnia wysuwana belka powiadomień, a także wirtualne przyciski na zablokowanym ekranie. Nowy Swift w parze z dobrej jakości słuchawkami całkiem nieźle sprawdzi się jako przenośny odtwarzacz. Brakuje co prawda nieco głębi oraz basów, jednak za tę cenę nie należy oczekiwać cudów. Dźwięk w L7 stoi na przyzwoitym poziomie, szczególnie biorąc pod uwagę klasę sprzętu. Standardowo dla większości urządzeń dostępnych na rynku, by korzystać z radia FM musimy podłączyć słuchawki do telefonu pełniące funkcję anteny. Dziwi trochę brak obsługi funkcji RDS, tak oczywistej od dawien dawna w każdym sprzęcie. Łączność … to pole, na którym Swift L7 wreszcie może zabłysnąć. Jest się czym chwalić, bo z chwilą zakupu nowej słuchawki LG użytkownik zyskuje dostęp do właściwie wszystkich nowinek w zakresie łączności dostępnych w tej chwili na rynku. Oprócz oczywistego GSM/GPRS/EDGE na pokładzie nie zabrakło HSDPA ze ściąganiem do 7,2. Do tego otrzymujemy Wi-Fi w standardzie n z funkcją mobilnego hotspotu oraz obsługą DLNA i Wi-Fi Direct. Całości dopełnia moduł Bluetooth 3.0 oraz NFC. Dzięki DLNA możemy udostępniać pliki multimedialne pomiędzy kilkoma urządzeniami za pomocą sieci WiFi, w której to muszą się one jednocześnie znajdować. Funkcja Wi-Fi Direct pozwala ominąć ten wymóg i po prostu udostępniać media jak w przypadku dobrze nam znanego Bluetootha, tyle że z dużo lepszym zasięgiem, prędkością i szyfrowaniem. NFC z kolei w połączeniu z aplikacją LG Tag+ pozwala na łatwe programowanie tagów, czyli inteligentnych naklejek, które powinniśmy znaleźć w zestawie. Ich personalizacja jest niezwykle prosta, a możliwości naprawdę spore. Przykładowo - odpowiednio zaprogramowana i umieszczona naklejka sprawi, że po wejściu do samochodu telefon automatycznie włączy Bluetooth, jednocześnie wyłączając Wi-Fi w celu oszczędzania baterii. Przeglądarka internetowa i nawigacja Surfowanie po sieci to jedno z najważniejszych zadań, jakie stawiamy dzisiejszym smartfonom. Przemawia za tym przede wszystkim wygoda - gdziekolwiek się znajdujemy, zawsze mamy dostęp do najświeższych informacji i możemy być w stałym kontakcie ze światem. Niestety, web-browsing to kolejne pole, na którym nowy LG zawodzi. Duży i jasny 4,3 calowy ekran pozwala przypuszczać, że przeglądanie Internetu na L7 będzie czystą przyjemnością. Cóż, chyba jednak tylko dla osób o mocnych nerwach i dużej ilości wolnego czasu. Przestarzały chipset z przedpotopowym jednordzeniowym procesorem i stosunkowo niewielką ilością RAMu robią swoje. Nie jest jednak aż tak źle, gdy otworzymy tylko jedną kartę - wtedy przewijanie i powiększanie stron jest nawet płynne i przyjemne. Gdy natomiast otworzymy ich więcej, strony ładują się wręcz koszmarnie długo, przełączanie między nimi trwa wieczność, a o wyświetleniu filmu na stronie możemy zapomnieć. Ciężko byłoby mi polecić ten model komukolwiek, kto myśli o spędzaniu w Internecie na telefonie więcej niż 5 minut czasu dziennie. Przeglądarka jest standardowa dla systemu Android 4.0. Charakteryzuje ją bardzo minimalistyczna szata graficzna z wysuwaną z dołu belką zawierająca skrót do powiększania i oddalania strony, otworzenia nowej karty oraz listy zakładek, które to wyświetlane są w formie niewielkich fragmentów stron ułożonych obok siebie. Jedną z bardziej przydatnych funkcji jest możliwość zapisania danej strony w pamięci urządzenia, byśmy mogli dokończyć czytanie w późniejszym czasie już bez potrzeby ponownego łączenia się z Internetem. Implementacja dogorywającego już na rynku mobilnym Flasha ogranicza się właściwie tylko do odtwarzania filmików z YouTube’a umieszczonych na stronach, choć i tak w większości przypadków kończy się to niezbyt efektownym pokazem slajdów. Wbudowany odbiornik GPS bez wspomagania pozwala uzyskać informacje o lokalizacji w czasie około 2 minut. Przy asyście AGPS wymagającego połączenia z Internetem czas ten znacząco skraca się do kilkunastu, ewentualnie kilkudziesięciu sekund. Oprócz Map Google dostajemy także Nawigację Google działającą w trybie online, będącą bardzo dobrą i co najważniejsze bezpłatną alternatywą dla drogich pakietów nawigacyjnych takich jak TomTom czy Automapa. Bateria Duży ekran oznacza zwykle duże kłopoty dla baterii. Nie inaczej jest tym razem, bo nowy LG pod względem czasu pracy na pojedynczym ładowaniu nie powala na kolana. Został wyposażony w litowo-jonowe ogniwo o pojemności 1700 mAh, co jest dość przeciętną wartością w segmencie smartfonów wyposażonych w takiej wielkości wyświetlacz. Skutkuje to maksymalnie jednym dniem pracy przy godzinnym korzystaniu z Internetu przez sieć 3G, częstym pisaniu wiadomości tekstowych oraz włączoną synchronizacją klienta pocztowego i serwisów społecznościowych. Niejednokrotnie udawało mi się jednak wykończyć L7-kę odłączoną od ładowarki z samego rana jeszcze przed zachodem słońca, co jest wynikiem po prostu słabym. Podsumowanie LG Swift L7 zdecydowanie nie jest telefonem dla każdego. Nie polubi go ktoś dla kogo liczy się szybkość działania i wydajność, nie spodoba się on także miłośnikom mobilnej fotografii ani tym wymagającym długiego (lub chociaż przyzwoitego) czasu działania na baterii. Na dodatek jego zalety mocno blakną, gdy porównamy je do tego, co oferuje nam konkurencja. Zainteresowanie tym modelem mówi jednak samo za siebie - Polacy jak widać chcą i potrzebują urządzeń z dużym ekranem dotykowym, oferowanych w przystępnej dla portfela cenie. Kosztujący nawet poniżej 700 złotych za nową sztukę na popularnym serwisie aukcyjnym, Swift L7 przynajmniej na papierze stanowi łakomy kąsek dla początkujących użytkowników smartfonów. I niestety - wydaje się, że z powodu swojej ślamazarności, tylko na papierze. Być może znajdą się osoby, które ją zaakceptują, jednak ja się do nich nie zaliczam. Z tego i kilku innych powodów: dla mnie nie warto. Zalety: + duży, niezłej jakości ekran, + smukła obudowa, + dobra jakość rozmów, + bardzo dobre opcje łączności bezprzewodowej (HSDPA, NFC, Wi-Fi Direct, Bluetooth 3.0), + niewygórowana cena. Wady: - koszmarnie wolne działanie, - … i jeszcze wolniejsze przeglądanie Internetu, - kłopotliwa blokada ekranu, - kiepski aparat i kamera, - słaba wydajność baterii, - brak czujnika jasności otoczenia. Przykładowy klip wykonany telefonem LG P700 Swift L7 - video (plik .mp4, 6 MB). Zdjęcia wykonane aparatem wbudowanym w telefon:

Oszuści atakują Polaków takimi SMS-ami. Lepiej nie odpisuj

Pracownicy zaoszczędzą 122 godziny rocznie. Tak twierdzi Google

Motorola Edge 60 i Edge 60 Pro. Dziś premiera, w Polsce od maja

MOVA pokazuje przyszłość. Wielka premiera w Polsce

Poświąteczne szaleństwo w Media Expert. Takich promocji jeszcze nie było

Masz dość swojego routera? Jest rozwiązanie

Redmagic 10 Pro: Ekran bez wycięcia i bateria 7050 mAh (test)

Razer Iskur V2 X – „Budżetowy” fotel za 1300 zł? Sprawdzam, czy warto

Alior Bank z pilnym ostrzeżeniem. Nowe zagrożenie dotyczy każdego

Korzystasz z Blika? Rządowa agencja wydała ostrzeżenie

ING z ostrzeżeniem. Chodzi o takie tajemnicze wiadomości

Numer z kodem. Uważaj, 28-latek stracił tak 1000 zł

Serial, który bawi do łez. Drugi sezon polskiej komedii już na Canal+

Nowy polski serial to murowany hit? Wiadomo, kiedy premiera

Ten serial przykuje nas do ekranu na długie godziny. Nr 1 na Netflixie

Cyberpunk 2077. Switch 2 dostanie coś, czego nie było na PS5 i Xboxie

Test telefonu LG P700 (Optimus) Swift L7

Zobacz więcej

Redmagic 10 Pro: Ekran bez wycięcia i bateria 7050 mAh (test)

Razer Iskur V2 X – „Budżetowy” fotel za 1300 zł? Sprawdzam, czy warto

Amazfit Active 2 zwyczajnie zgładził droższego Xiaomi (test)

Wyszukiwarka

Menu

Nasze strony