Nowe badanie sugeruje, że "mokra epoka" w dziejach Marsa mogła być zbyt krótka, by rozwinęły się tam bardziej złożone organizmy.
Od kilku lat mówi się z coraz większą pewnością o historii Marsa, w której zamiast pustyni mamy planetę z ciekłą wodą. Co więcej, naukowcy mają nadzieję, że nawet teraz pod powierzchnią Marsa znajdziemy więcej śladów tej epoki. Dotychczas sądzono, że obecność wody w ciekłym stanie mogła doprowadzić do wykształcenia się bardziej złożonych organizmów niż drobnoustroje. Jednak najnowsze badania poddają to pod wątpliwość.
Najnowsze badania sugerują, że woda w stanie ciekłym mogła występować na Marsie dużo krócej, niż sądzono. Pierwotne przekonanie wzięło się z analizy ukształtowania terenu na Czerwonej Planety. Podejrzewano, że wąwozy zostały wyżłobione przez nurt wody, jednak przyczyna może być zupełnie inna.
Wspomniane wyżłobienia miałyby być tworzone nie przez wodę, lecz w wyniku odparowywania tzw. "suchego lodu", czyli dwutlenku węgla w stanie stałym. Do takich wniosków doszli naukowcy z Uniwersytetu w Utrechcie pod przewodnictwem Lonneke Roeolfs w artykule, który został opublikowany na łamach czasopisma Nature.
Sama autorka badania wyjaśniła, że atmosfera Marsa składa się w 95% z dwutlenku węgla. Zimą na Marsie temperatury spadają poniżej minus 120 stopni Celsjusza, czyli są wystarczająco niskie, aby zamrozić dwutlenek węgla w marsjańskiej atmosferze. Podczas zamarzania gazowy dwutlenek węgla może zmienić się bezpośrednio w lód z dwutlenku węgla, całkowicie pomijając pośrednią fazę ciekłą.
Kiedy wraz z marsjańską wiosną nadejdą wyższe temperatury, lód z dwutlenku węgla może powrócić do postaci gazowej w procesie sublimacji. Ze względu na niskie ciśnienie może to prowadzić do eksplozji.
Zobacz: Problemy NASA w kosmosie. Ich sprzęt doznał usterki
Zobacz: Zobacz rogatą kometę. Masz czas do 17 marca
Źródło zdjęć: Shutterstock, Roelofs, L., Conway, S.J., de Haas, T. et al. How, when and where current mass flows in Martian gullies are driven by CO2 sublimation. Commun Earth Environ 5, 125 (2024). https://doi.org/10.1038/s43247-024-01298-7
Źródło tekstu: Phys.org
