Podręczniki do wyrzucenia? Mumifikacja miała inny cel niż myśleliśmy
Przez kilka ostatnich wieków utwierdził się pogląd, że starożytni Egipcjanie mumifikowali ciała, by jak najdłużej zachować je od rozkładu. Okazuje się, że prawda może być zgoła inna.
Zwyczaje starożytnych Egipcjan do dziś fascynują historyków i archeologów. Jeszcze w czasach wiktoriańskich utrwalił się pogląd, że mumifikują oni zwłoki zmarłych, by jak najdłużej uchronić ich ciała przed rozkładem. A co jeżeli nie był to cel sam w sobie, lecz jedynie skutek uboczny?
Egipcjanie w drodze do boskości
Jak się okazuje, mumifikacja nie miała służyć zachowaniu ciał zmarłych, a przynajmniej nie to było jej głównym celem. Wspominają o tym naukowcy z muzeum Uniwersytetu w Manchesterze, których wyjaśnienie sprawia, że cała wiedza dotycząca mumifikacji zostaje wywrócona do góry nogami.
Naukowcy wskazują, że całe to nieporozumienie dotyczy soli, która była wykorzystywana w procesie balsamowania ciała. Według archeologów okresu wiktoriańskiego, była to ta sama sól, którą Egipcjanie wykorzystywali do konserwacji ryb. Jednak minerały te mogły się znacznie różnić.
Ważnym składnikiem jest tutaj dziesięciowodny węglan sodu znany jako natron lub soda krystaliczna. Natron jest minerałem naturalnie występującym w przyrodzie i można go znaleźć na dnie jezior w okolicach Nilu. Co ważne, minerał był wykorzystywany w obrządkach rytualnych, jego ślady można znaleźć w świątyniach i wiadomo, że był nakładany na figurki bogów w celu ich oczyszczenia. To właśnie ten minerał był wykorzystywany do konserwacji ciał zmarłych.
Nie tylko stosowanie natronu wskazuje na pragnienie przybliżenia zmarłych do boskości. Nieboszczyków często chowano wraz z mirrą i kadzidłem, powszechnie uznawanymi w starożytnym Egipcie darami dla bogów. Na samo kadziło w starożytnym Egipcie mówiono "Senetjer", co można przetłumaczyć, jako "uczynić boskim".
