DAJ CYNK

Skąd woda na Ziemi? JWST wskazuje jedno z rozwiązań

Patryk Łobaza (BlackPrism)

Kosmos

Naukowcy od dekad głowią się nad tym, skąd na Ziemi w ogóle wzięła się woda. Obserwacje Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba wskazują na jedno z możliwych rozwiązań.

Nie da się zaprzeczyć, że nasza planeta znajduje się w idealnym miejscu dla występowania wody w stanie ciekłym, lecz samo umiejscowienie nie jest jeszcze gwarantem jej występowania. Naukowcy już od dziesięcioleci próbują rozwiązać tę zagadkę i jedną z często przedstawianych odpowiedzi jest to, że woda pojawiła się na Ziemi ze względu na kontakt z lodowymi kometami. Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba pokazuje, że może być w tym sporo prawdy.

JWST wykrył spektrum wody w pasie planetoid

Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba jest zaopatrzony w wiele instrumentów optycznych, które pozwalają spojrzeć na kosmos z różnych perspektyw. Jednym z nich jest właśnie spektrograf NIRSpec, będący w stanie odbierać i rozróżniać poszczególne pasma światła. 

Okazuje się, że wokół jednej z komet pasa planetoid wykryto gaz, a analiza widma wskazuje na to, że jest to para wodna. Chodzi tu konkretnie o obiekt 238P/Read, znajdujący się w głównym pasie asteroid między Jowiszem a Marsem. Jest to zatem dowód na to, że woda byłaby w stanie przetrwać w postaci lodu w rejonie pasa, więc mogła rzeczywiście zostać dostarczona na Ziemię w wyniku tzw. Wielkiego Bombardowania.

Jednak wcześniej wskazywano na to, że asteroidy, które trafiały w Ziemię podczas okresu wczesnego Układu Słonecznego pochodziły z odległego obłoku Oorta. To jednak nie wszystko, gdyż zwykle komety składają się w około 10% z dwutlenku węgla. Wcześniej wspomniana kometa Read jest w tym przypadku anomalią, gdyż nie posiada tego związku wcale.

Zobacz: Nowy król księżyców. Ma ich aż 145
Zobacz: Sonda JUICE i problemy z anteną. Znamy finał historii

Chcesz być na bieżąco? Obserwuj nas na Google News

Źródło zdjęć: NASA, ESA, CSA, and J. Olmsted (STScI) / NASA, ESA, CSA, M. Kelley (University of Maryland). Image processing: H. Hsieh (Planetary Science Institute), A. Pagan (STScI)

Źródło tekstu: NASA, Nature